یک سوال: چی شده که انقدر ما به ریتم تند عادت کردیم و دیگه ریتم کند ناآشنا و ناخوشاینده؟ حتی تو سینما هم می‌تونیم ببینیمش که فیلم‌های کند برامون حوصله‌سربر و دوست ناداشتنی تجربه میشن. خب این چیزی جز دنیای شتاب‌زده‌ی سرمایه‌داری که هدفش عرضه‌ی کالا تو کم‌هزینه‌ترین و سریع‌ترین حالت ممکنه، نیست. و چه تلخ که ما به این ناآگاهیم و نمی‌تونیم یه تیاتر کند رو تحمل کنیم و اگه اذیتمون می‌کنه، سریع این حس‌های بد رو به اثر پرت نکنیم. من خیلی کارهای بد تو حوزه‌ی تیاتر دیدم که هیچ کیفیتی توشون رعایت نشده و به شعور مخاطب احترام گذاشته نشده. تو تیاتر عزادار ما این کیفیت و احترام رو کاملا لمس می‌کنیم.
ریتم کند این تیاتر برای من تداعی تیاترهای دانشجوییم رو کرد و اجراهایی که دهه‌ی هشتاد تو سالن مولوی و تیاتر شهر بیشتر میدیدم. الان انگار بازیگرها هر چی هیستریک‌تر باشن چه تو سینما چه تو تیاتر، بیشتر به دل مخاطب میشینن. و این چیزی جز جنون روزافزون جامعه رو نمیرسونه که البته برای من اون هم قابل درکه تو اوضاع پرفشار کنونی. ولی توجیه نمیشه و کاش اول از هر چیز خودمون رو به عنوان سوژه در نظر بگیریم و همه چیز رو از دیگری و ابژه ندونیم و سمتش پرت نکنیم.