من با علاقه رفتم که نمایشی ببینم که قراره به فضای «زندگی دیگران» نزدیک بشه، اما متأسفانه اون انسجام و پختگی‌ای که از همچین اقتباسی انتظار داشتم، تو اجرا دیده نمی‌شد. شخصیت‌ها بیشتر در حد تیپ باقی موندن و عمیق نمی‌شن، مخصوصاً نقش زن اصلی که هرچند تلاش زیادی تو بازی‌ش دیده می‌شد، اما اون حس و باور درونی لازم منتقل نمی‌شد.
از بین همه، مأمور شنود برای من قابل‌قبول‌تر بود؛ شاید چون نقش کم‌دیالوگ‌تری داشت و طراحی لباس و حضور فیزیکی‌اش حساب‌شده‌تر بود.
داستان هم نتونست کشش لازم رو حفظ کنه؛ انگار همه‌چیز فقط گفته می‌شد بدون اینکه عمیق‌تر بهش پرداخته بشه، و پایان‌بندی هم می‌تونست خیلی تأثیرگذارتر باشه اگر بهتر پرداخت می‌شد.
در مجموع، به نظرم نمایش نیاز به انسجام بیشتر و تمرین دقیق‌تری داشت، ولی به‌هرحال تماشای تلاش یک گروه پرانرژی هم ارزش خودش رو داره. امیدوارم در اجراهای آینده، نقاط قوتشون بیشتر دیده بشه و ضعف‌ها برطرف بشه.