من اجرای قبلیِ این نمایش رو که با بازی آقای نعیمی بود هم دیده بودم و این دوره هم دیروز که اجرای اول این نمایش در‌ امسال بود هم تماشا کردم.
با اینکه خودم رو از طرفداران متعصب غنی‌زاده میدونم اما نسبت به این کار واقعا نقد دارم.
ضعف بزرگ کار، ضعف مضمون بود. یک روایت نهایتا پنج جمله‌ای، نیاز به این حجم از هیاهو نداشت. برای من که نمایش‌های آقای غنی‌زاده رو از یکجایی به بعد با موسیقی‌های انتخابی میشناسم (مثل کالیگولا و می‌سی‌سی‌پی…)، تحمل این حجم از آلودگی صوتی که هیچ موسیقی‌ای هم به ارمغان نداشت یا با هیچ ترک‌ای تعدیل نمیشد، خوشایند نبود. در برابر نمایش‌های آخرشون و همینطور مسخره‌باز، اجرای مجدد این اثر، بدون افزودن نوآوری خاصی در کار، یک عقب‌گرد ناموفق بود. هرچند من به حضور آقای افشاریان در این نمایش بعنوان تهیه‌کننده اصلا نمیتونم خوش‌بین باشم. آقای غنی‌زاده رو خیلی صاحبِ برند‌تر از این میدیدم که قصد بهره‌برداری تجاری از کارهاش قدیمی‌ش داشته باشه.
فضای کالوینویی کار رو دوست داشتم اما برای همون چندین سال پیش و قبل از ساخته شدن کارهایی مثل کالیگولا و می‌سی‌سی‌پی و … خوب بود. بعد از این مدت غیبت آقای غنی‌زاده، انتظار کار خیلی غنی‌تری رو داشتیم. امیدوارم نگاه خودشون هم یک کار کارگاهی پرطمطراق باشه به این نمایش و خیلی دوره به دوره برگزارش نکنن و حالت تجاری به خودش نگیره. چون همیشه معتقد بودم ایشون از معدود افرادی هست که به درستی برای تئاتر این مملکت باقی مونده.
*بعضی جاها دیالوگ‌ها به سختی شنیده می‌شد؛ و کاش کمی ایجاد صداهای بلند رو کنترل میکردن.
*با این حال معتقدم کار‌های ضعیف آقای غنی‌زاده، با کارهای قوی سایرین در تئاتر ایران برابری میکنه.