جای عنصر کارگردانی در این کار به شدت خالی بود، به گمانم وقتی بازیگران مرز شهرت رو رد می کنن،کارگردان‌ها یا از بی اعتماد به نفسی و یا از تنبلی سکان هدایتشون رو رها می کنن و به عهده خودشون میذارن و نتیجه‌اش میشه جغد.
کاری که در حالی که داری از سالن خارج میشی فقط میشنوی ماریا چقدر خوشگل بود، لباسش چقدر قشنگ بود، اگر هدف گروه اجرایی این بوده بهشون تبریک میگم، محقق شد.

پینوشت شخصی: سی‌ویکم اردیبهشت هزاروچهارصدوچهار با مصطفی، سمیرا و فرزانه تماشا کردم.