این نمایش فقط روایتگر زندگی یک نابغه نبود، بلکه جریان نمایش تا حدی نبوغ‌وار پیش رفت؛ با بازیگرانی که نه فقط نقش، بلکه فرم و فضا را با بدن‌شان شکل می‌دادند. لباس‌ها به‌طرز چشم‌نوازی با تم اثر هماهنگ بود و گویی هر رنگ و چین، بخشی از روح بتهوون را به دوش می‌کشید.
ترکیب موسیقی زنده یا انتخاب‌شده از قطعات بتهوون با حرکت‌ها و لحظات صحنه، فضایی تاثیرگذار و عمیق ساخت؛ آن‌قدر که گاهی بی‌کلام‌ترین لحظات، پر از فریاد بودند.
نمایش نه‌تنها به تاریخ وفادار میمونه، بلکه با زبان تصویر، حرکت و موسیقی، موفق میشه جانِ بتهوون را روی صحنه زنده کند؛ و تماشاگر، بی‌آن‌که دیالوگ‌های زیاد بشنود، او را بفهمد، لمس کند، و با او اندوه بکشد.
دیدن این کار، مثل شنیدن سمفونی پنجم، آدم را چند دقیقه در سکوت خودش غرق می‌کرد.