پنج شنبه دست من من رو گرفتم و مثل اکثر وقتا که دو تایی میریم تئاتر با هم رفتیم کاخ هنر که ای کاش همچنان همون تئاتر مستقل دوست داشتنی ای بود که باهاش خاطره داشتیم در حالی که من و من من عهد کرده بودیم که دیگه پامونو تو این به اصطلاح کاخ نذاریم اونم بعد از دیدن نمایش فردا که هیچ کدوممون دوسش نداشتیم ولی باید بگیم که واقعا ارزشش رو داشت و خیلی لذت بردیم از نمایش و هر چی بیرون و داخل سالن دود خوردیم رو شست برد.
تبریک به آقای هرآئینی که چنین نمایش نامه جالبی رو نوشتن و به زیباترین شکل ممکن اجرا کردن و تبریک اساسی به آقای صیاد برهانی و اعلم که سنگ تموم گذاشتن انقدر که هماهنگ و درست روی صحنه زندگی کردن. واقعا که پارتنرای خیلی خوبی هستین. من من رو که می شناختم ولی من رو برای اولین بار بود میدیدم که عالی بودن و امیدوارم بازم در نقشای دیگه هر دوشون همین جور بدرخشن و ما از دیدنشون کیف کنیم. نه تنها کارگردانی و بازی های نمایش عالی بودن بلکه طراحی صحنه و لباس و انتخاب موسیقی هم درست و به جا بودن.
پ.ن. هر چقدر کار قبلی آقای هرآیئنی یعنی چهره مرد هنرمند در جوانی رو دوست نداشتم این کار واقعا به دل من و من من نشست امیدوارم موفق باشن.
(دو تا از دیالوگای نمایش رو خیلی دوست داشتم چون در خود نمایش عینیت پیدا می کنه اولیش این بود که من میگه: "اون چیزی که ما فکر می کنیم با چیزی که در واقعیت هست خیلی فرق داره" این در حالیه که من اول نمایش فکر می کرد میتونه یه زندگی پر از تفاهم رو با من من داشته باشه اما اینطور نشد و اون دیالوگی که من من میگه در مورد اینکه همه فیلسوفا آخرش به یه چیز مشترک میرسن که اون هم چیزی نیست جز مرگ.)