به بهانه آغاز دور دوم اجراهای تاری
تاری و تجربه‌ی فرایند محور اندام‌های معلق نمایش تاری نوشته‌ی پویا صادقی و عاطفه غیبی و به کارگردانی محمد برهمنی که اجراهای موفق و پر مخاطبی را در تماشاخانه‌ی ایران‌شهر پشت سر گذاشت؛ از چهارشنبه 7 شهریور دور جدید اجراهای خود را در کاخ هنر آغاز می‌کند. کسانی که در این سال‌های اخیر آثار محمد برهمنی را دنبال کرده‌اند می‌دانند او و گروه همراه و خلاقش برای تولید هر نمایش تمریناتی طولانی مدت را تجربه می‌کنند. و خلق موقعیت‌ها، ژست‌ها و طراحی‌ها همه در طی پروسه‌ای فرایند محور، دراماتورژی گروهی و با هدایت خاص و منحصر به فرد او شکل می‌گیرند. از «زندگی در تئاتر»، «سیزیف»، «آلنده‌ی نازنین» تا همین نمایش «تاری» که در ادامه و به صورت اجمالی به آن خواهیم پرداخت. روایتی ساده و تصویر وهم آفرین قدرت نمایش تاری روایت ساده‌ای دارد؛ که در آن دو انسان را در آستانه‌ی قدرت به تصویر می‌کشد. زن و مردی که در قصری رو به ویرانی رسیدن به قدرت را تجربه می‌کنند. اما بحران نمایش از جایی آغاز می‌شود که قدرت آن‌ها رو به افول حرکت می‌کند؛ و اوج خلاقیت برهمنی در طراحی میزانسن‌ها از همین جا خود را به رخ می‌کشد. اندام‌های معلق و ژست‌های خیره کننده محمد برهمنی بارها گفته است صحنه‌های گوناگون نمایشش را لحظه به لحظه همانند تابلوی نقاشی طراحی می‌کند. او بر همین اساس برای هر لحظه از نمایشش برنامه‌ دارد. بدن‌های بازی‌گران (که ماه‌ها تمرین و ممارست را شهادت می‌دهند) به ندرت در حالتی طبیعی دیده می‌شوند. همه چیز با ژست‌های خیره کننده‌ی آنان که بیش‌تر در وضعیتی معلق ( به ویژه در آستانه‌ی افول قدرت) به سر می‌برند روایت می‌شود. طراحی صحنه‌ و هویت اجرایی مثلثی بزرگ، بسته و تار که در هر صحنه از نمایش زاویه‌ای تازه پیدا می‌کند تبدیل به جولانگاهی برای قدرت نمایی بازی‌گران می‌شود و تار بودن دیوارهای آن همه‌ی تصاویر نمایش را در فضایی وهم آلود فرو می‌برد. این یکپارچگی صحنه با میزانسن‌ها تاری را تبدیل به نمایشی یک دست، با هویت اجرایی مشخص و بسیار خوش ریتم کرده است که داستان خود را در عین عمق معنایی آن ساده و شفاف روایت می‌کند.
ایران نمایش