من 2 بار به تماشای این اجرا نشستم و چه لذتی بردم از موسیقی، کلام و حرکت. کابوس‌های تهران در فضایی وهم‌آلود می‌گذرد و زنان روایان اصلی آن هستند. کلاژی از چند نمایشنامه که به زیبایی در کنار هم قرار گرفته و بازی‌های خوب در کنار چیدمان صحنه توانسته فضای سوررئالیستی بسازد. هر کدام از تماشاگران در این کابوس سهیم هستند و آن را از چشم خود می‌بینند. مدت‌ها بود از یک اجرا این چنین لذت نبرده بودم؛ یک کار کاملاً هنری و زیبایی‌شناختی. جایی خوانده بودم که تئاتر، رویادیدن دسته جمعی است و وقتی از کابوس‌های تهران برمی‌گردید انگار خوابی دیده‌اید و بذر یک اندیشه در ذهن کاشته شده است. سپاس از این نمایش متفاوت.