لکانطه (یا همان کافه لقانطه که با سانسور تبدیل به لکانطه شد)
نمایشی از خاطرات دو دهه ۴۰ و ۵۰ ایران است به روایت ترانه‌های مشهور آن زمان و با بازخوانی‌های خوبی که می‌شوند.
نمایش لکانطه چند درام عشقی و سیاسی را به واسطۀ بازخوانی چند ترانه مشهور پاپ دو دهه ۴۰ و ۵۰ روایت می‌کند به طوری که اجرای این ترانه‌ها بخشی از روایت صحنه شدند. از ماجرای چریک فدایی خلق و حزب توده و جبهه ملی و عاشق شدن برخی از کادرهای تشکیلاتی آن‌ها تا ساواک و نفوذ ساواک در تشکیلات سیاسی و در کنارش عشق دو رفیق به یک زن و گذشت یکی به نفع دیگری به خاطر رفاقت و سرانجام تلخی که این گذشت به بار می‌آورد و مواجه شدن همه آن‌ها با جریان انقلاب ۵۷، خرده روایت‌هایی‌ست که از طریق همان ترانه‌های پاپ مشهور آن دو دهه، در نمایش لکانطه به هم پیوند می‌خورند.
این نوع روایت که مدتی‌ست در اجرای‌های تاتری ایران مُد شده، می‌تواند هم تنوع بصری و صوتی بیافریند، هم تبدیل به یک مدل روایتی برای روایت درام بر صحنه باشد، اما این خطر را هم دارد که راه را برای عامه‌پسندی و سطحی‌نگری نسبت به تاریخ و روایت‌هایی تاریخی و به ویژه روایت‌های عشقی در دل تاریخ سیاسی باز کند.
لکانطه هم از این ایراد و آسیب در امان نمانده است (در نقد و تحلیل مفصلی به این موارد اشاره خواهم کرد، به ویژه به اشکال شخصیت‌پردازی و بازیگری در این گونه درام‌های چندوجهی).
اما پر بودن سالن به ویژه در این شب‌های آخر، نشان از استقبال تماشاگران دارد که این مورد هم خود نشان از نیاز برون‌تاتری ... دیدن ادامه ›› محاطبان دارد (نیاز جامعه‌شناختی مخاطبان به شنیدن موسیقی و صوت خوش و تجدید دیدار با نوستالژی‌های دهه‌های قبل)، نیازی که لکانطه در حد توان خودش به آن پاسخ می‌دهد.
***