نمایش کشش دراماتیک خودش را تا پایان حفظ می کرد. اشارات برون متنی آن هم تا حد زیادی برای مخاطب آشنا بود که باعث ایجاد ارتباط بین مخاطب و متن می‌شد. بازی دو بازیگر نمایش هم خوب و تاثیرگذار بود. هر چند بازی یکی بیشتر تئاتری بود (تینو صالحی) و بازی دیگری بیشتر تلویزیونی (بهارام افشار).
متن ایده خوبی داشت و با آنکه بر گرفته از یکی از نمایش های موفق خارجی بود ولی پرداخت خوب داخلی شده بود. با این همه امکان تعمیق در شخصیت ها و ماجرا ها را نداشت. که می توان آن را تقصیر سانسور و ممیزی دانست. زیرا در جایی که قرار است نمایش هراس ایجاد کند، کمدی می شود و خنده ایجاد می کند. هرچند کمدی آن خوب اجرا شده اما به متن و ایده نمایش هم لطمه می زند. دکور و صحنه آرایی هم که برگرفته از همان نمایش خارجی ست با یک ویدئو پروجکشن اضافی به خوبی ایرانیزه شده اما با یک ضعف بزرگ. چرا یک میز طولانی؟ اگر قرار است فاصله عمیق را نشان دهد پس نباید اینقدر به مخاطب نزدیک باشد طوری که تماشاگر ردیف های جلو نتوانند هر دو بازیگر را با هم ببینند. و اگر قرار نیست عمق فاصله را نشان دهد و به همین دلیل هم میز نزدیک به مخاطب است پس نباید آنقدر بلند و دراز باشد که نتوان هر دو بازیگر را در یک قاب دید.
نمایش اما دیدنی ست و دارای لحظاتی شاد بی آنکه لوده باشد و به لودگی برسد.