نمیخوام ساعت ها انرژی و هزینه و وقت نگارش و پیاده سازی و تمرینات و غیره رو با این نظرم نادیده بگیرم ولی واقعا چنین نمایش هایی تئاتر نیستند. جنگ خنده هستن. بازیگران آماتور که هنوز به پختگی نرسیده اند. و دریغ از یک لبخند در سراسر این یک ساعت و نیم از محصولات یک نمایشنامه ی کمدی. شوخی ها بسیار لوس و ابتدایی. بازی ها گل درشت و دبیرستانی. تمام اینها رو گفتم تا شاید مخاطب جدی و حرفه ای تئاتر مثل من اشتباه نکند و هزینه و وقت خودش رو برای این جنگ خنده صرف نکند. چنین اجراهایی سطح پردیس تئاتر شهرزاد رو هم پایین میارن واقعا. انتظار حداقلی از یک تئاتر داشتن اسکچی پخته، هدفمند، فن بیان و بازیهایی در خور و رسا و دیالوگ ها، مونولوگها، پرده بندی ها، جابه جایی ها، صحنه پردازی ها و پرداختی حرفه ای ست. وقتی کاری هیچ کدام از این الزامات حداقلی را نداشته باشد حیف است که اون رو تئاتر معرفی کنیم و تماشاگر فهیم و فرهیخته ی تئاتر ایران رو تضعیف کرده و سطح سلیقه ش رو در حد ویدئوهای طنز اینستاگرامی آماتور پایین بیاریم.