چقدر من لحظه‌های بیتا رو زندگی کردم، قسمت‌هایی از نمایش انگار نویسنده از روی اتفاقاتی که برای خود من افتاده بود موقعیت‌ها رو نوشته بود و به نظرم وقتی کاری رو روی صحنه داری که تماشاچی باهاش هم‌ذات‌پنداری می‌کنه یعنی نمایش‌ت کارش رو درست انجام داده.
یک نمایش خوب و رئال و باورپذیر با بازی‌های روان که من خوشحالم امروز پای اجراشون نشستم و لذت بردم.
جاهایی از نمایش به نیم‌فاصله‌ی رضا رشادت شباهت نزدیک داشت (چه از نظر موقعیت و چه از نظر ویدئومپ و روایتش) و نقدی که اونجا داشتم رو دوباره اینجا هم مطرح می‌کنم که متاسفانه اون ارجاع آخر کار به پرواز اکراین رو اصلا دوست نداشتم. واقعا پذیرفتن اینکه یه اثر هنری صرفا بر اساس فاجعه‌ی پرواز اکراین ساخته شده باشه (یعنی کمتر از یک‌ماه فرصت برای نوشتن و تمرین و اجرا) سخته و مشخصه که بعدا به کار اضافه شده، که کاش دوستان هنرمند این ارجاع رو حذف کنن و بذارن این تداعی توی ذهن تماشاچی اتفاق بیفته و نه ارجاع مستقیم.
خسته نباشید به تیم هامون و جشنواره‌ی قشنگ‌شون.