سال 95 در ایستگاهی که من نیز حضور داشتم، کسی خودش را در دل یک ریل وحشی رها کرد. شاید از آن روست که این اجرا به دلم نشست. البته اجرایی که بی نقص نیست. مقوله خودکشی فارغ از زمان و مکانش، مقوله ای است پیچیده در واکاوری روان بشری که تحلیل فرآیند آن هرگز در حوزه هایی دم دستی فروکاهیده نمی شود. به نوعی عللی تک بعدی بعید است که منجر به خودکشی گردد. دلایل متنوع و کاملا بی ربط به یکدیگر، شاخه های در هم تنیدۀ درخت زوال را پدید می آورند و سرانجام تفکر خلاقه به بن بست رسیده و توقف زمان به منطقی ترین تصمیم فرد بدل می گردد. به عقیده من در این اجرا جای چنین تحلیلی شدیدا خالی است. اجرا مستند نیست، حتی شبه آن هم نیست. بلکه تنها از ابزارهای مستند جهت به سرمنزل رسیدن خودش بهره می برد. از سویی عدم واکنش شهروندان به زوال یک انسان، اگرچه به خودی خود مبحثی است تکان دهنده ولی آن نیزکماکان عللی پیچیده تر و ژرف تر را شامل میشود. مرگ فجیع یک انسان در پیش چشمان شهروند امروز ایرانی، اتفاقی است خوفناک ولیکن همین مرگ در سی سال پیش در پشت سنگرهای هشت سال جنگ، اتفاقی بوده عادی تر از عادی! دست و کله و پا بوده که در هر دقیقه به آسمان پرتاب میشده. پس نتیجتاً نه کیفیت یک نابودگی بلکه کمیت آن است که واکنش دیگران را هدایت میکند. متاسفانه کمیتِ "از دست رفتن" در کشورمان افزایش چشمگیر داشته است و همین عامل است که ناخودآگاه منجر به عدم واکنشِ مشخصی از سوی مابقی خواهد شد. مثل عدم واکنش به کودکان کار. خجالت مان فقط برای روزهای اول است، الان دیگر پوست کلفت شده ایم. راحت پس شان میزنیم و راحت تر در ثانیه ای فراموش شان میکنیم. این تقصیر آدمی نیست، ذات آدمی است. از هر آنچه تکرار شود میگذرد!

بازی ها درست است و صحنه ها نیز گیرا

**تماشای این نمایش پیشنهاد میشود**