با احترام فراوان به گروه اجرایی این نمایش و قدردانی از زحمات‌شان، به‌نظر من، و البته کاملاً شخصی، این اجرا از سطح انتظار فاصله داشت؛ به‌ویژه با توجه به منبع اقتباس یعنی برادران کارامازوف، شاهکاری از داستایفسکی که یکی از درخشان‌ترین آثار ادبیات کلاسیک جهان است و برای بسیاری، از جمله خود من، جایگاه ویژه‌ای دارد.

حضور همزمان تمام بازیگران روی صحنه و گفت‌وگوهای پراکنده‌ی آن‌ها باعث آشفتگی ذهنی و اختلال در تمرکز مخاطب می‌شد. طراحی صحنه و لباس نیز، اگر بتوان آن را طراحی نامید، بسیار ساده و ناکارآمد بود و نتوانست فضای رمان را به درستی منتقل کند. لباس‌ها با حال و هوای داستان و بستر زمانی‌اش هم‌خوانی نداشتند. همچنین ایفای چند نقش توسط بیشتر بازیگران، تشخیص شخصیت‌ها را در ابتدای هر صحنه دشوار کرده بود.

بخش پایانی داستان، شامل دادگاه و مفاهیم عمیق اخلاقی و فلسفی آن، به‌کلی حذف شده بود. بخشی از نمایش به زبان آلمانی و ترکی اجرا شد که اگرچه شاید از منظر خلاقانه قابل‌تأمل بود، اما به‌هیچ‌وجه تجربه‌ی دلچسبی برای تماشاگر فراهم نمی‌کرد؛ به‌خصوص بخش آلمانی که با وجود احتمالا ارتباط با نسخه‌ی اصلی، بیش از حد طولانی بود. همچنین، گنجاندن بخش‌هایی از رقص و آواز، تمرکز مخاطب را از خط اصلی داستان منحرف می‌کرد.

در مجموع، اجرا بیشتر شبیه یک تمرین نمایشی بود تا اجرای نهایی. نمایش گنگ و سردرگم‌کننده‌ای بود که نتوانست عمق و قدرت اثر اصلی را منتقل کند.