ابتدا بگم که بنده قصد تخریب ندارم ولی اون چیزی که من دیدم واقعا هیچی نبود. خیلی دلم میخواد بدونم خانم سلطانی چرا این متن رو انتخاب کردن! متن تقریبا هیچ دغدغه ای نداشت یا اگر ذره ای حرف برای گفتن داشت، با این کارگردانی و بازی های غلو شده به صفر رسید. یک چیزی هم جا افتاده به نام کوتاهی های اجرای اول. که از اکیپ حرفه ای بعیده. کاری با تپق های بسیار بازیگران ندارم. چون چیزی رو تعیین نمیکنه. اما میخوام بدونم که کارگردان میتونست لوِل و اختلاف صدای خواننده ای که با میکروفن میخوند رو با صدای بازیگرا تِست کنه یا خیر! دیالوگ ها مخصوصا موقع اجرای خانم امیر سلیمانی برای بنده که ردیف ۷ بودم مبهم بود. نمایش، اول کار با تماشاچی قرار داد میبنده که دو موزیسین در یکی از خیابان های پاریس در حال اجرا هستن. حتی بازیگر با اونها ارتباط میگیره و پول میندازه براشون. ولی کاش این کار رو نمیکرد، چون موسیقی زنده کاملا در روند اجرا، متناسب با صحنه ها و دیالوگ ها پیش میرفت و حتی با شروع دیالوگ ها تُن صدای خواننده کم و زیاد میشد. این یعنی تکلیف موسیقی بر اساس قرار دادی که کارگردان با ما کرده مشخص نیست. اشارات جنسی و شوخی های مکرر و بی مزه در مورد فیزیک شخصیت مارولین منو یاد تاتر های کمدی سن های سینما انداخت. شلوغ بازی صحنه ها و فضایی که بیخودی شلوغ میشد بر سرِ هیچ بود. هیچ اتفاقی در این تاتر نیفتاد.
بازی های غیر قابل قبول که جای خود دارن. تحلیل نقش ها تقریبا اشتباه بود و اضافه کاری زیاد. خانم امیر سلیمانی و سلطانی بد بودن و آقای پناهنده خوب.( منو یاد بازی درخشانشون در نقش غلامرضا لبخندی انداخت. ) نقش آقای ضیایی در روند کار بسیار لوس و لوث شد. آقای دل افکار خوب بود اما یک خوب وسطِ یک کار بد. حیف که ایرانشهر دیگه فیلتری نداره و به امثال خانم سلطانی و آقای دکتر صادقی، بخاطر اسمشون اجرا میده. باشد که کارگردانان جوان و با استعداد ایران زمین بجای این افراد پا به صحنه های پر تماشاگر بذارند.