این سال ها کمتر نمایشی را بر صحنه می بینم که بر من اثری بگذارد ؛ سال های پیش تر در دهه ی هفتاد و هشتاد ، بسیاری از نمایش ها را می دیدم که مرا به وجد می رساند .
آن سال ها نمایش های دیدنی ، بیشتر بودند .
هنرپیشگانی شگفت آور اما بر شالوده ی تئاترِ ایران همیشه به تعداد انگشت های یک دست می رسید . شاید در هر دهه یک هنرپیشه .
بی شک ، برجسته ترین هنرپیشه ی آن سال ها-با احترام به چند هنرپیشه ی شاخصِ دیگر و حفظِ جایگاهِ والایِ هنریِ شان-تنها ، #میکاییل_شهرستانی است .
او بیش از دو دهه تک ستاره ی بی رقیبِ صحنه ی نمایش بود .
و امروز در آستانه ی ۶۳ سالگی اش ، همچنان با طراوت ، پُرتکنیک و برخوردار از صدایی خوش طنین ، بر صحنه می درخشد .
بنا به عادت ، هنرپیشگانی در این قامت ، در سنینِ بالاتر به جهتِ فرسوده گیِ جسمی و یا به سببِ عدمِ تمرین هایِ مداومِ بازیگری ، به هنرپیشه ای منفعل و ناکارآمد بدل می شوند .
اما میکاییل شهرستانی با توجه به پرورشِ استعدادهای نو و کار با هنرجویان ، و‌ تمرین های همیشگی ، این جایگاه والا را ... دیدن ادامه ›› همچنان نزدِ خود نگاه داشته است .
به واقع او هنوز هم یکه تازِ صحنه است . تکنیک های او در بازیگری ، ویژه ی خودِ اوست و نه هیچ کسِ دیگر .
بیان و بدن اش همچنان آماده ی ارائه ی نقش های دشوار است .
#کالیگولا یک اثرِ تجرِبیِ گروتسک در حوزه ی فلسفه و عرفان است .
یک پوچیِ مطلق که نگاهی تعمیم داده شده به زیستِ بشرِ امروزی دارد .
جنونِ شخصیتِ کالیگولا به هیچ عنوان از دیوانه گی نشأت نمی گیرد ، بلکه او تحتِ تاثیرِ شرایط و نگاهِ اطرافیان به درجه ای از توحش می رسد .
به گمانِ من ، میکاییل شهرستانی ، این احوالات و‌ عواطفِ انسانی در شرایطی ناهمگون را به درستی و با ظرایفی بی نقص به مخاطب عرضه می کند .
جایِ استاد سمندریان و خانم روستا سبز که اگر امروز در این دنیا بودند ، از دیدنِ نقش آفرینیِ ایشان دچارِ شعف می شدند .
هنرپیشه ی کمیابی دوشادوشِ کالیگولا می درخشد ، او #عباس_توفیقی است .
کسی که با ایفای نقشی ماندگار باز هم ثابت کرد که هنرپیشه ای توانا ، دقیق ، خوش ریتم و پر انرژی است که حضورش در هر نمایش ، همواره دیدنی است.
دیگر بازیگران همگی در راستایِ هدفِ اجرایی و ریتمِ نمایش ، اجرای قابلِ قبولی داشتند .
خسته نباشید به گروهِ نمایشِ کالیگولا که اثری دیدنی را با هدایتِ سرکار خانم #رؤیا_اسدی و سرپرستی و آموزشِ جناب آقای شهرستانی بر صحنه اجرا کردند.
به واقع دیشب ، شبِ لذت بخشی برای من و نرگس موسی پور ( افکتورِ برجسته ی نمایش های رادیویی ) بود .
نمایشی دیدیم که ما را به یادِ نمایش های خوبِ سال های دور بُرد .
امیدوارم به زودی باز هم شاهدِ اثری در خور و نقشی در شأن و تواناییِ بالای میکاییل شهرستانیِ عزیز باشیم ؛
که تئاترِ حرفه ای با حضورِ ایشان به خود می بالد .
در پایان ،
همانندِ دیالوگِ آخِرِ کالیگولا که می گوید : " من ، کالیگولا ، هنوز زنده ام " ،
میکاییل شهرستانیِ عزیز هم هنوز زنده است ، و درخشان بر صحنه نور می افشانَد .
پس ، نامت همواره بلند باد هنرپیشه ی خوبِ نقشِ اول .


*سه شنبه و چهارشنبه دو اجرای پایانیِ این نمایش را از دست ندهید .
تماشاخانه ی ایرانشهر
تالار استاد سمندریان
ساعت ۲۱

شهریار حمزیان
سوم مهرماه ۱۴۰۳