از بین تمام آرزوهایم،
تو و مرگ را با هم نمی خواهم.

دستهای مرا، خدا محکم گرفته است؛

باک ندارم،
از افتادن زمین زیر پایم.

عذر می خواهم از تو
از چراغ های نارنجی اتاقت
و روبان آبی گل های خشکیده نرگس

از شامی که به خنده طی شد
از بوسه بر چشمان تو
و دستی که دستی را گرفت

عذر می خواهم من؛

به خاطر شبی که در کنار تو
زیبا گذشت و تمام شد.

چشمان من از دیدن تو سیر نیست
تو را به خاطر نمی آورم،

تا در ذهنم جاری نشوی
تا هزاران بار بر تمام انحنای صورتت بوسه نزنم
تو را به یاد نمی آورم

تو را به یاد نخواهم آورد تا دستانت را
بر صورتم نگذاری
تا عاشقانه نگاهم نکنی
تو را به یاد ... دیدن ادامه ›› نمی آورم

تنها حس بودنت لمس دستان تو بود
چه حیفت
تو را به یاد نمی آورم

این تکاپو بی فایده است
کاش چیز بیشتری مانده بود از تو
-حس غریب دوستت دارم-
-عطرهای خصوصی ات- شاید

اما؛

نام من معلق در فضا، به امید آنکه
از حنجره ی تو رها شود

در اشتیاق همه ی کلماتت بودم
که ادا نشد ...

چه حیف
چه حیف
تو را به یاد نمی آورم.




از: رویا رفیع

در نقطه صفر مرزی
دوستت دارم

آنجا که میتوانی بروی
یا
بمانی
اما تو از ذهن عاشق من گذر می کنی
چنان تداعی خاطراتی شیرین

بارها و بارها

در تخت حریر بوسه و عشق
تو محصور آنچه از ذهن عاشق من میگذرد.


تو را دوست ... دیدن ادامه ›› دارم
همانجا که ایستاده ای
و تو از ذهن عاشق من گذر خواهی کرد
ومن تو را به رویاهای دور و خفته خواهم برد
آنجا که جز عشق چاره ای نیست.

از: رویا رفیع

صدایم کن
به هر بهانه صدایم کن؛
تا طنین صدایت ، مرا به خود برساند .


از: رویا رفیع

سقوط کرده ام از رویاهای سیب ؛
بر کودکی های ناتمام زمین .

(رویا رفیع)

از: خود

بوسه مناجاتی است که بر لبان تو فرود می آید.

(رویا رفیع)

از چه ناراحتی؟
شاید فردا نباشم
امروز دستم را بگیر تا بگویم
دوستت دارم.
(رویا رفیع)

ما که کاره ای نیستیم
این زمین خودش می چرخد
گاهی ما را می برد ؛
گاهی رها می کند.
ما که کاره ای نیستیم ...!

گاهی ما را می کوبد
گاهی قسمت های خوب نصیبمان می کند،

خدا را شکر ...
ما که کاره ای نیستیم.
(رویا رفیع)

دستهای تو پر از عطر توت تازه است ؛
لبانت گرماگرم اشتیاقی تابستانی
شادم ،
عطر گرم تابستان و...
پناه سایه تو!

(رویا رفیع)

هدیه

آسمان را می نگری ؛
ستاره ها را بر هم می زنی
و ...
قلمی هدیه ام می کنی .
(رویا رفیع)

ساکت باش
ساکت باش و من را تماشا کن ،
اگرچه ساکتم محو تماشایت ؛
... جنگلی در من به آتش افتادست .

شاید دلم تنگ است


اینجا که منم ،حجم وسیع سیمان است و چراغ های روشن شهر.
آنجا که بودم اما ،وسعت شگرف آبی رنگ بود و حجم شدید سبز ، اما ندیدم چراغی روشن شود. دیوانه ام نه ...
... شب را چون روز می خواستم. دیوانه بودم اما ...
(رویا رفیع)