به نظر میاد این نمایش تمثیلی از بحران هویت و جستجوی معنای زندگی در دنیای مدرنی است که نقش‌ها و جنسیت‌ها رو به روش‌های غیر متعارف به چالش می‌کشه. استفاده از بازیگران مرد برای نقش‌های زنانه می‌تونه به مفهوم ساختگی بودن نقش‌های جنسیتی در جامعه اشاره کنه. از طرفی، نشون دادن قصه ای سنتی به شکل ترسناک، شاید بازتابی از وحشت‌ها و دغدغه‌های زندگی امروزی باشه.از نظر سبک هنری، نمایش "بی‌پدر" با ترکیب المان‌های سنتی و معاصر، یک تجربه آوانگارد به مخاطب ارائه می‌ده. تأکید روی بحران هویت می‌تونه به مکاتب فلسفی اگزیستانسیالیسم اشاره داشته باشه، جایی که افراد در جستجوی معنا و هویت در جهانی بی‌معنا و بی‌ثبات هستند. از طرفی، چالش نقش‌های جنسیتی می‌تونه بازتابی از نظریه‌های کوئیر و فمینیستی باشه که نقش‌های جنسیتی رو به عنوان ساختارهای اجتماعی به چالش می‌کشند. این ترکیب عناصر، تجربه ی یک نقد عمیق از جامعه معاصر و نقش‌های تحمیل‌شده ارائه میده.

متن اجرا شده جزو دسته آثار عمیق است که موضوعاتی مثل ابسوردیسم و اگزیستانسیالیسم را به چالش می‌کشد و کنش نمایش،این موضوع به وضوح ابسوردیسم را نشان می‌دهد؛ یعنی بی‌معنایی ذاتی زندگی و تلاش برای پیدا کردن معنا در جهانی غیرمنطقی. اگزیستانسیالیسم هم در شخصیت‌ها و تصمیمات آنها منعکس است؛ جایی که هر فرد باید خودش معنای زندگی‌اش را بسازد. این نمایش یک دعوتنامه برای تعمق در این موضوعات پیچیده است.
بازیگران در «سوء تفاهم» نقش‌های پیچیده‌ای را ایفا می‌کردند که نیازمند عمق و درک عمیق از موضوعات فلسفی است. توانایی آنها در به تصویر کشیدن عواطف پیچیده و تضادهای درونی، نقشی کلیدی در موفقیت نمایش داشت . کارگردان هم با فضای سنگین و ملموس، و با انتخاب‌های هنری دقیق، به این اثر جانی دوباره بخشیده بود. ترکیب بازیگرانی با درک درست از فضای کار و کارگردانی هوشمندانه، تجربه‌ای استثنایی را برای بینندگان فراهم میکرد.