ایده‌ی نمایش، از جایی درون ذهن نویسنده شکل میگیره، که حراست یک مرکزی، اجازه نشستن روی صندلی رو نمیده! کاملا واقعی!

هنر، به همین اتفاق یک خطی، شاخ و برگ‌ میده و ازش یه داستان جالب می‌سازه.

نمایش بسیار بانشاط و دوست داشتنی بود اما نکته باارزش تر اینه که
راستش صرفِ خنداندن آنقدرها هم مهم نیست.

مهم است خنده‌ای که میگیری برای بی‌ادبی نباشد،
طنزت، کمدی سیاه نباشد،
وقتی از نمایش بیرون می‌آیی، حس کنی بخاطر خنده ها سبکبال شده ای ... دیدن ادامه ›› و از نظر اطلاعات و تفکر، سنگینتر و پربار تر.

خوشحالم که نمایش امشب، همه این ویژگی ها را داشت و کل سالن، از هر سنی، لبشان به گلِ لبخند شکفته بود.

بالاخره وقتی یکسری هنرمندِ فعالِ حوزه کودکِ محیط زیست دوست دور هم جمع میشوند، جز این هم نمی‌شود انتظار داشت :)

چقدر به آینده تئاتر این مملکت امیدوارم. امشب، روی صحنه و پشت آن، پر بود از استعدادهای جوان و نوظهوری که هر کدام، می‌درخشیدند.
آفرین به همه شما❤️

بهترین تئاتر رئالی که تا حالا دیدم.

تئاتر حاضر انگار خود زندگیه. خیلی نزدیک. خیلی واقعی. بدور از هر فیلتر. فاصله ی زیادی بین نویسنده، کارگردان، بازیگرها با مخاطب نیست و همین باعث میشه حس‌ها بهتر منتقل بشه.

خبری از او نیست خیلی زیاا از مخاطبان خنده گرفتن و گریه. خنده های موقعیت و از ته دل و گریه بریا هر چیزی که ممکنه توی زندگی همه پیش بیاد. دوست داشتن یک طرفه، بچه دار نشدن، مهاجرت و...

متن خیلی قوی و پخته بود. (من فقط یک جا دیالوگ اضافه دیدم اونم اونجا که فروغ با چشم گریون از اتاق میاد بیرون و میگه مامانم ... و همینطوری ... دیدن ادامه ›› اون دیالوگ تا آخر نمایش ول میمونه)

بازیگرها هم عالی بودن همه اما خانم احمدی یک کمی انگار نسبت به بقیه غریبه تر بودن. این میتونه هم عمدی باشه (چون نقششون اینطوری اقتضا میکنه) هم ممکنه بخاطر این باشه که جایگزین بازیگر دیگه ای شدن و دیرتر به گروه پیوستن.

اتفاق خاص شبی که من رفتم، حضور روانشناس و تحلیل رفتارهای شخصیت بعد از نمایش بود که ارزش افزوده نمایش محسوب می‌شد. این صحبت آقای مولانیا رو واقعا حس کردم که گفتن هدف اصلی همه گروه ما، اینه که یه چیزی به مخاطب اضافه بشه. مطمئن باشه دغدغه هاش دیده میشن و حالش بهتر بشه.