درود و خسته نباشید
هر دو نمایش بسیار قابل احترام هستند به دلیل جدی بودن در آنچه سعی در بیان کردنش را دارند و صرفا از شعار و تکرار فاصله میگیرند. نمایش ها من را به یاد دوران دانشجوییم و کارهای پایانی کلاسی انداخت که با دیدن اسم آقای بهارلو به دانشجویی بودن کار مطمئن شدم.
دوست داشتم بعد اجرا این رو به آقای بهارلو هم منتقل کنم و بگم بسیار خشنود هستم که دانشجوها با اجراهای این چنینی به فضای حرفه ای تئاتر نزدیک تر و قدم رو به جلویی برای آن هاست.
نمایش اول میرانسن های هندسی با مفهوم و تا حدودی خلاقانه و استانداری نسبت به ابعاد سالن اجرایی داشت، در نمایش دوم (سیاوش خوانی) فضاسازی و ایجاد حس بازیگر کارکتر فرنگیس همسر سیاوش که مشخصا با متد اکتینک ، استفاده از حافظه احساسی درونی (درونی سازی) و پاساژ های حسی شبیه به استلا آدلر و بازی کردن دوحس متفاوت زنانه و مادینه در انتها و ابتدای نمایش و برجسته کردن تمایز میان این دو در کنار حرکت نمادین بریدن گیسوان عمیق ترین پیام و حس نمایش را منتقل می‌کرد به قدری که بعد از اتمام نمایش بازیگر در رورانس مدتی را صرف کرد تا بتواند به شخصصیت خود واقعی اش برگردد که نشان از تلاش و از خودگذشتگی فراوان است پس هر دو نمایش قابل احترام هستند.
موفقیت روز افزون برایتان ارزومندم.
خسته نباشید میگم، اساتید بزرگی برای اینکار نظر خودشون رو بیان کردن و شاید تکرار برخی جمله های مشترک از جانب من فاقد فایده و تاثیر مثبت باشه بنابراین فقط خداقوت و خسته نباشید میگم به همه عزیزان بابت همچین نمایش سنگین با موهای تراشید و مدت زیاد اجرا که کاملا میدونم چقدر دشوار هست و تنها عشق میتونه همچین نیروی قدرتمندی برای حضور پر شکوه شما دوستان روی صحنه باشه.
به شدت خوشحالم تونستم اجرا رو ببینم چون زمان اجرا در مولوی سر تمرین بودم و اجرای شهرزاد هم با اجرای خودم تداخل داشت اما بالاخره موفق به تماشا شدم .
به طور خلاصه فوق العاده بود،شاهد یک تئاتر به معنای کلمه بودم که در ابتدای امر رسالت سرگرمی مخاطب را با رساندن مفهوم خود دنیای اثر به بهترین و دقیق ترین سبک اجرایی به عمل میرساند.
یک پست مدرن بی منطقی که بی منطق بودنش منطقی و هدف دار است ، کافی است تنها یک نمایشنامه نوشته باشید تا بدانید نویسنده چه ریسکی به جان خریده برای نگارش این متن و در انتها برنده اصلی نمایش اوست به حدی که خود نویسنده بر روی صحنه می رود و رپ میکند تا نشان دهد تئاتر برای زنده ماندنش دست به دامن هیچکس نیست و یک نویسنده چیزی از رپر کم ندارد. از فیلمبرداری گرفته تا ارشاد و فمنیست و بمب گذاری ، لحن صحبت کردن، تحت فشار سیاسی بودن و هر آنچه که انسان امروزی یا به نوعی انسان پست مدرن با آن مواجه است را به طور آشفته و هضم نشده به روی او بالا میاورد و انسانی که با موسیقی و استند آپ کمدی های بی معنا به اتفاقات زندگی اش جان داده همان ها نیز بی معنا به نظر میرسد در عین معنا دار بودن . نقد و تحلیل موشکافانه ای خواهم نوشت در باره این نمایش اما حیفم آمد در تیوال ساکت بمانم ، از برخورد گرم و بی ریا کارگردان و سایر عوامل نیز بسیار ممنونم ، مانا باشید عزیزان
کاش شنبه هم اجرا باشه بتونیم ببینیم
تالار وحدت
تئاترشهر تهران
تماشاخانه ایرانشهر
مجموعه تئاتر لبخند
تماشاخانه ملک
عمارت هما
عمارت نوفل لوشاتو
تئاتر هامون
تالار مولوی
تماشاخانه هیلاج
تالار هنر
بلک باکس ایران مال
تماشاخانه طهران
خانه نمایش دا
