ابراهیم نجاتی عکاس

نمایشی بود که معلوم بود خیلی براش زحمت کشیده شده بود و من دوستش داشتم. فقط چند تا نکته وجود داشت که دیدنش رو سخت کرده بود:
۱. بخاطر صدای اطراف و تحریرهای خواننده، متن‌ها مفهوم نبود. معمولاً توی نمایش‌های این‌شکلی متن گفته‌هارو همزمان توی یه نمایش‌گر نشون میدن که اینجا هم میشد این کار رو کرد.
۲. صدای کاراکترها به شدت شبیه همدیگه بود! تشخیص این که الان چه کسی داره حرف می‌زنه رو سخت می‌کرد.
۳. این یکی مشکل سالنه ولی صداهای پخش شده از سمت راست سالن میومد. اسپیکر سمت چپ سالن به نظر غیرفعال بود.