من این اجرا رو بخاطر بازیگرای درست و سرحالش دوست داشتم، بازیگرها خیلی از متن و کارگردانی جلو بودند و بسیار یکدست
محمد نیازی و علی ایزدی میشه گفت کم نظیر بودن درسا حکیم الهی، حامد مبردی، میلاد شریف، محسن جلالی راد و بقیه که اسمشون رو یادم نمیاد خیلی شیرین و دوست داشتنی بودن و حسشون رو بخوبی منتقل میکردن و جای درستی از اجرا قرار گرفتن .. بعنوان کسی که خودش هم اندکی تجربه داره تو این زمینه عرض میکنم که خیلی سخته این یکدست بودن و نقطه قوت کارگردانی آقای خالویی در این کار، یکدستی بازیگران هست (همه منهای اون یک نفری که احتمالا هرکس ببینه متوجه میشه).
اپیزود مورد علاقم هم آموزش تکدی گری هست که بسیار جذاب اجرا میشه (به لطف بازیگر خوب این اپیزود) و متن فوق العاده ای داره و بنظرم کاش همه اینهایی که همایش های انگیزشی (امثال سرمایه تو دو برابر کن و...) برگزار میکنن یا بلاگر هستن این اپیزود رو ببینن و متوجه بشن که چه تاثیر مخربی میتونن روی مخاطبانشون بذارن
اول از همه دوست دارم تبریک بگم به کارگردان و گروه بازیگران
اجرا بشدت سرپا و دیدنی و شنیدنی هست و بازیگران بدون جلوه گری های مرسوم کارشون رو درست و به اندازه انجام میدن، طراحی صحنه هم در خدمت اجرا هست و برخلاف اکثر اجراهایی که این چندوقت دیدم؛ چیزی روی صحنه وجود نداره که کاربردی نداشته باشه و صرفا برای زیباتر شدن صحنه! روی صحنه قرار گرفته باشه.
من بشدت کیف کردم از دیدن این اجرا و درسته که این روزها خیلی اجراهایی با این تِم وجود دارن و بنظرم دلیلش هم همین وضعیت عجیبی هست که همه مون درگیرش هستیم و برامون عادی نشده و امیدوارم که هیچوقت هم عادی نشه و منجر به یه نتیجه ای بشه!
یکی دیگه از مواردی که بنظرم در اجرا خیلی رعایت شده این هست که برای نمایش بی نظمی؛ ابتدا یک نظم سیستماتیک به تماشاگر نمایش داده میشه و بعد بتدریج بی نظمی ها شروع میشه و در انتها به اوج میرسه و این روند روو به اضمحلال حتی در میمیک بازیگران هم معلوم هست و مشخصا در میمیک بازیگر نقش پدر.
این اجرا در نگاه اول شاید کمی پیچیده و استعاری بنظر برسه ولی بشدت قابل فهم هست و چیزی که من رو خیلی تحت تاثیر قرار داد همون کتابی بود که بازیگر نقش دختر برمیداره و همین اتفاق بظاهر ساده و ناچیز که خیلی هم جلوه گرانه و گل درشت انجام نمیشه؛ منجر به بی نظمی های بعدی و فروپاشی نهایی میشه. اگر کتاب نماد آگاهی باشه که هست! خیلی جذابه که با برداشتن یک کتاب یعنی با بدست آوردن آگاهی اون سیستم فاجعه بار بهم میریزه و من رو بفکر فرو برد که کاش این آگاهی جمعی اتفاق بیافته حتی اگر منجر به نابودی من و ما بشه)
خیلی عجیب بود که مخاطب رو وادار به خنده می کردن و بعد کاراکتر اصلی نمایشنامه که اتفاقا نویسنده کار هم هست، بصورت بداهه روو به مخاطب میگه : وقتی به کسی میخندم فقط به خودم میخندم!!! خیلی خیلی عجیب بود برام تا این حد توهین به حریم شخصی تماشاگر
تالار وحدت
تئاترشهر تهران
تماشاخانه ایرانشهر
پردیس تئاتر شهرزاد
مجموعه تئاتر لبخند
تماشاخانه ملک
عمارت هما
عمارت نوفل لوشاتو
تئاتر هامون
تالار مولوی
تماشاخانه هیلاج
خانه هنر دیوار
بلک باکس ایران مال
خانه نمایش دا
تماشاخانه طهران
