نمایش «کوچه باربد» اثری در سبک رئالیسم با اجرای پست‌مدرن بود که همچون نمایش «قرمز و دیگران» رضا یعقوبی ، به معضلات اجتماعی پرداخت. درامی اجتماعی، پر از رنج، فقر، عشق، خیانت و دردهایی که گاه گفته نمی‌شوند، اما حس می‌شوند
از نکات قابل‌توجه، استفاده از لهجه‌ها و زبان‌های مختلف در روایت بود؛ فارسی، ترکی و افغانستانی. بازیگرانی از قومیت افغانستانی نقش‌هایی را برعهده داشتند که با ظرافت و درستی لهجه‌شان را ادا می‌کردند، و این باعث نزدیکی بیشتر مخاطب با واقعیت صحنه می‌شد. لهجه ترکی نیز با اینکه برای من قابل فهم نبود، اما به‌خوبی در جریان داستان جا افتاده بود و مفهوم منتقل می‌شد.
تنها نکته‌ای که کمی از هماهنگی خارج بود، لحظه‌ای بود که شخصیت در اوج عصبانیت به جای رفتن به زبان مادری (ترکی)، با لهجه ترکی فارسی صحبت می‌کرد. در حالی که معمولاً در موقعیت‌های احساسی شدید، افراد به زبان اصلی خود بازمی‌گردند. به جز این مورد، هماهنگی زبانی و روایی نمایش قابل توجه و خلاقانه بود.