یادداشتی به‌بهانه‌ی اجرای نمایش معجون
چرا «معجون» باید روی صحنه دیده شود؟
به قلم: مهدی رحیمی سده
تصور کنید در شبی بارانی، زیر نور مهتابی که گاه‌وبی‌گاه در پس ابرهای سیاه ناپدید می‌شود، از کوچه‌ای باریک و پرپیچ‌وخم می‌گذرید. دیوارهای بلند و قدیمی دو طرف کوچه، مانند نگهبانان خاموشی هستند که رازهای تلنبارشده‌ی قرن‌ها را در خود پنهان کرده‌اند. با حرکتی سریع و نفس‌گیر، از دیوار خانه‌ای قدیمی بالا می‌روید و وارد حیاطی می‌شوید که بوی رطوبت و کهنگی از هر گوشه‌اش به مشام می‌رسد. سپس، پلکان فرسوده‌ای را پایین می‌روید و قدم به زیرزمینی می‌گذارید که دیوارهایش زمزمه‌های مرگبار گذشته را در خود محبوس کرده‌اند. این، تنها آغاز سفر شما به دنیای «معجون» است.
«معجون» بیش از یک نمایشنامه است؛ یک تجربه‌ی سینماتیک روی صحنه تئاتر است. اثری که مانند بهترین فیلم‌های نوآر، شما را درگیر یک معمای چندلایه می‌کند و تا آخرین لحظه رهایتان نمی‌سازد. وقتی این اثر را خلق می‌کردم، به دنبال ساختن دنیایی بودم که مخاطب نه تنها با چشم و گوش، بلکه با تمام وجودش آن را حس کند. «معجون» روایتگر یک داستان خطی نیست، بلکه سفری هیجان‌انگیز و نفس‌گیر به عمیق‌ترین لایه‌های روان انسان است. دنیایی که در آن، هر دیالوگ مانند ضربه‌ای کارد به قلب می‌نشیند و هر سکوت، فریادی بلندتر از کلمات است.
فضاسازی این نمایشنامه، ترکیبی است از تکنیک‌های تئاتر کلاسیک و مدرن. دیالوگ‌های ... دیدن ادامه ›› تیز و برنده، مانند تیغی که آرام‌آرام فرو می‌رود، اضطرابی کنترل‌شده خلق می‌کنند که از صحنه به صحنه تشدید می‌شود. منتقدان تئاتر می‌گویند «معجون» پوست می‌کَند—یعنی با هر پرده، لایه‌ای از واقعیت کنار می‌رود و حقیقتی تیره‌تر و پیچیده‌تر آشکار می‌شود. حتی من، به‌عنوان نویسنده، پس از هر بار خواندن متن، برداشت جدیدی از رویدادها پیدا می‌کنم. این اثر طوری طراحی شده که فقط روی صحنه به اوج قدرت خود می‌رسد؛ جایی‌که بازیگران، نورپردازی، موسیقی و فضاسازی در هم می‌آمیزند تا تماشاگر را کاملاً در خود غرق کنند.
«معجون» پنجره‌ای است به بخش‌های تاریک وجود انسان، به آن لحظاتی که ترجیح می‌دهیم در تاریکی بمانند: ترس‌های پنهان، وسوسه‌های غیراخلاقی، و انتخاب‌هایی که هرگز جرئت اعتراف به آن‌ها را نداریم. این نمایشنامه با شجاعتی کم‌نظیر، مخاطب را با پرسش‌های ناراحت‌کننده‌ای مواجه می‌کند: آیا ما هم قادر به چنین اعمالی هستیم؟ آیا این تاریکی، در درون همه‌ی ما وجود دارد؟
واقعیت این است که «معجون» هرگز تمام نمی‌شود. کلماتش در ذهن شما ادامه می‌یابند، رشد می‌کنند و ابعاد جدیدی از خود را نشان می‌دهند. این اثر یک آزمایش اجتماعی است، یک شوک درمانی هنری، یک آینه‌ی تمام‌نما از بخش‌های ناخوشایند وجودمان. برای کسانی ساخته شده که تئاتر را نه تنها عنوان سرگرمی، بلکه به‌عنوان ابزاری برای کشف حقایق تلخ و زیبای زندگی می‌بینند.
اگر فکر می‌کنید آماده‌ی این چالش هستید، تئاتر شهر، سالن سایه، از ساعت ۲۰:۱۵ میزبان شما خواهد بود. اما به خاطر داشته باشید: «معجون» برای افراد کم‌جرأت ساخته نشده است. اگر آماده‌اید تا در تاریکی‌های وجود خود سفر کنید، صندلی‌های ما منتظر شما هستند. شهامت داشته باشید و وارد شوید... اگر می‌توانید.

مهدی‌رحیمی‌سده
۳۰ اردیبهشت ۱۴۰۴