مروری بر نمایش «همت بلند جناب عالی».
طالع نحس آقای عالی

درود بر نویسنده، کارگردان، بازیگران و دیگر اعضاء نمایش «همت بلند جناب عالی». یکی از معدود نمایش های خوبی که متن و بازی و کارگردانی همگی در یک سطح بسیار خوب در یک راستا اجرا شدند و به همان نسبت هم از تماشاگر انتظار حداکثری در استفاده از قوه تخیل و تصور را داشتند. بازی آقای کوهی بسیار چشمگیر و حرکت بدن و تُن صدا و تغییر آن در راستای اهداف نمایش نفس گیر بود. اولین بار بود که پس از اتمام نمایش با خود گفتم ایشان چقدر با خستگی صحنه را ترک خواهند کرد زیرا جنب و جوش های بدنی و تلاش برای بروز احساسات مختلف بطور همزمان در طول اجرا دشوار می نمود. ایجاد حس تعلیق در متن نمایش بسیار نمایان بود و سخت ترین کار برای تماشاگر معادل سازی برای نماد ها و سمبلهای پر تکرار نمایش از قبیل یخ، صابون، دوش گرفتن، یخچال، بُو، شستشوی مکرر دست ها، نظافت کف، و ... در جهت خلق یک داستان خطی روان در ... دیدن ادامه ›› ذهن بود.

چند روز پیش زوج جوان بازیگر بدلیل مشکلات عدیده زندگی از قبیل نبود شغل پایدار و اخراج از پروژه قبلی مرد، هزینه های زیاد و تمام شدن اقلام مایحتاج زندگی روزانه، عقب افتادن کرایه خانه برای سه ماه، و بسیاری دیگر موارد وابسته به آن با هم درگیر می شوند و مرد شکاک، و بدبین و خود بزرگ بین همسرش را با چاقو به قتل می رساند. عمل قتل باعث بوجود آمدن بسیاری دیگر بیماریهای روحی و روانی و اختلالات شخصیتی و هیستریک برای مرد می شود. بدلیل ترس از مجرم شناخته شدن بعنوان قاتل، همسر را در یخچال خانه پنهان می کند و برای جلوگیری از انتشار بوی جسد دائما روی آن یخ خُرد شده می ریزد تا از لو رفتن جنایت پیش همسایه ها و صاحبخانه جلوگیری کند. در زیر دوش آب صابون زیاد می ریزد تا بوی صابون از طریق لوله فاضلاب باز هم از انتشار بوی جسد جلوگیری کند. شستشوی وسواسی با صابون و دوش گرفتن برای پاک کردن خون و خلاصی از عذاب وجدان راه حل مناسب و پایداری برای رهایی از پس لرزه های کابوس وار عمل قتل نیستند و او در فضایی سورئال با خاطرات و تصویرذهنی از همسرش گفتگو می کند و همه تقصیرها را به گردن او و مادرش و یا دیگران می اندازد ولی در نهایت در زیر همان دوش با همان چاقو خودکشی می کند. این بود تمام همت بلند آقای عالی.

انتظارات حداکثری از مرد بعنوان نان آور خانواده در جامعه و ریختن کوهی از مسئولیتها بر دوش وی و در نهایت شاهد فرو ریختن و نابودی خود و خانواده اش بودن ممکن است در زندگی واقعی و بیرون از نمایش خصوصاً در کشور ما اتفاق بیافتد ولی در شخصیت پردازی این دو کارکتر در نمایش تعادل را بر هم زده است. نهایت قصوری که بر شخصیت زن می توان متصور بود نگفتن دوباره «قربونت برم» به همسر بود و بجز این ما مسئولیتی بر دوش وی ندیدیم. به هر روی، اولین قربانی بیگناه شخصیت زن بود و مخاطب هم خیلی با وی ابراز همدردی کرد ولی مرد نمایش اولین و تنها مقصر کل حوادث ناگوار معرفی شد. امیدوارم این خوانش از متن نمایش با آنچه در ذهن نویسنده و کارگردان بوده همسو باشد.

با توجه به تمام مطالب بالا خیلی سخت میتوان تصور کرد این نمایش درام و کاملاً دارک را کمدی بنامیم یا اینکه من کمدی حس نکردم. در نهایت امیدوارم هیچ هنرمندی برای گذران امورات زندگی چنین چالشی را تجربه نکند. تشکر.