"شک می‌تونه ریسمانی به قدرت و نیرومندی یقین باشه..."
جمله‌ای که ابتدا در مونولوگ بهنام تشکر (پدر فِلین) بیان می‌شه و در واقع تِم اصلی نمایش‌رو به مخاطب القا می‌کنه و در انتها نیز ذهن تماشاگر رو در دوئلِ به یقین رسیدن یا انکار کردن باقی می‌گذاره.
یک اجرا با تیمی قوی، ائم از گروه بازیگرها که از بازی‌شون جدا لذت بردم؛ رویا افشار عزیز، بهنام تشکر، ویدا جوان و مخصوصا "ساناز نجفی" که نقش کوتاهی داشت اما بسیار خیره‌کننده.
طراحی دکور و نور، به ویژه طرح صلیب‌ که با در سایه‌روشن نشان دادنش همان دو مضمون اصلی داستان را تکرار می‌کرد.
انتخاب موسیقی که در صحنه‌های مهم تاثیرگذار بود و صد البته نکته‌بینی، توانمندی و هدایت درست کارگردان که درخشان بود و البته از کوروش سلیمانی جز این هم انتظار نمی‌رفت.