متن یه نکته‌ی فرامتنی به ذهنم رسیده که مطرح می‌کنم:
چهره‌هایی مثل سوسن پرور و امیر غفارمنش چند دهه‌ست که مشغول کار هستن
و ما در سال‌های اخیر کمتر روی صحنه دیده بودیم‌شون
ناگهان با پخش برنامه‌هایی در شبکه نمایش خانگی (مثل بازی مافیا یا جوکر) دوباره یه استقبال تازه اتفاق افتاد
و این عزیزان رو در صحنه تئاتر دیدیم و چه خوب که با توجه مخاطب هم مواجه شدن ... اما :
نتیجه این میشه که مخاطب، از پای تلویزیون خونه‌ش بلند شده اومده سالن تئاتر؛ مخاطبی که چندان عادت به چالش فکری نداره. گاهی فکر می‌کنم دور نیست با کیسه تخمه هم بشینه روی صندلی‌ها ...
بدون هیچ پیشینه‌ی ... دیدن ادامه ›› ذهنی هنری
بدون اینکه ذهنش عادت به اندیشه‌ورزی داشته باشه
برای همینه که باکس کامنت این صفحه پر از این سوالاته: «چرا همه شوخیا جنسه؟» «چی می‌خواستین بگین؟» «حرف نمایش چی بود؟» (انگار که برنامه کودکه و باید پیام آموزشی داشته باشه)
باور کنین نمی‌دونم این چیزی که دارم می‌نویسم خوبه یا بد
عالیه که عامه‌ی جامعه با هنر تئاتر آشنا باشه اما من فکر می‌کنم باید مفاهیم این چنینی بیشتر جا بیفته: «چرا تئاتر می‌بینیم» «فرق تئاتر با سینما و شبکه نمایش خانگی چیه» و صد البته اینکه خوندن نمایشنامه تبدیل به عادت بشه.