از تماشای «هاری» لحظه‌ای خسته نشدم؛ زمان برام در تاریکی سالن معنای خودش را از دست داد و لحظاتی داشت که واقعاً تماشاگر را درگیر و میخکوب می‌کرد.

درخشش ایمان عزیز و امین اسفندیار برام چشم‌گیر بود. هر دو در انتقال حس، درونیات و پیچیدگی‌های روانی کاراکترهایشان بسیار موفق عمل کردند؛ بازی‌شان جان داشت و تأثیر می‌گذاشت. اما در مقابل، بازیگر نقش زن (ماهور عزیز) در اون سطح ظاهر نشد و در بازتاب احساساتی همچون خشم، ترس یا اضطراب، ضعف‌هایی داشت که از بار عاطفی و فضای ذهنی سکانس‌ها می‌کاست.

طراحی صحنه و استفاده از نور، به‌ویژه رنگ قرمز، هوشمندانه و هماهنگ با فضای ذهنی و روانی اثر بود. لحظه‌ی ورود ناگهانیِ شوک، با تلفیق موسیقی و نور، یکی از بهترین نقاط نمایش برای من بود؛ لحظه‌ای که واقعاً نفس‌گیر و تأثیرگذار از کار درآمده بود.

در مجموع، «هاری» با وجود کاستی‌هایی در اجرا، همچنان اثری‌ست دیدنی، تأثیرگذار و محترم. با کمی ارفاق، از نظر من شایسته‌ی چهار ستاره است.