در خصوص سالن و وضعیت تهویه را که سایر تماشاچیان محترم بازگو کردند و تکرار مکررات است. اما صندلی های سالن استاد سمندریان شده دو تیکه تخته و یک روکش پارچه. واقعا غیر قابل تحمل است. موجب تشدید دردهای دیسک و کمر می شود بخدا. بلیط که هر ماه گران تر از ماه قبل است. کمی هم به فکر سالن و امکانات آن باشید. در خصوص نمایش هم باید عرض کنم تا یک سوم اول، شاید حوصله تماشاگر سر برود و حس خوبی را از نمایش دریافت ندارد. اما در ادامه داستان زیبا و جذاب می شود. صدای خانم افشار در بعضی از دیالوگ ها به ویژه برای ردیف های بالا سخت نشیده می شود. ابتدا در هر نوع رابطه و حرفه ای وقتی شک به وجود آمد، پس از آن ظن به وجود می آید و سپس انسان ها قضاوت می شوند. این سلسله مراتب در شخصیت های داستان وجود دارد. سپس باعث می گردد بر اثر قضاوت بر مبنای شک، انسان حکم نماید. حکمی توام با جهالت، ندانستن و ناآگاهی. به نظر من کارگردان محترم می تواند برای جذاب شدن داستان بابت شک و اینکه سو استفاده صورت گرفته است یا خیر از تماشاگران نظر سنجی کند. یعنی حق با مادر روحانی است یا پدر؟ مادر کودک صحبت های می کند که نمی دانیم اتفاقی افتاده است یا خیر؟ سابقه داشته گویا. داستان پیام های زیادی دارد به ویژه مخفی نگاه داشتن چنین مسائلی و سرپروش گذاشتن روی آن به دلیل موضوع آبرو. در هر حال نمایش زیبا و مفهومی است. به ویژه موعظه های پدر مقدس در باب شک. خسته نباشید به جناب سلیمانی و به امید روزهای بهتر.