پیوتر اوهه، از آن نمایش‌هاست که با دیدنش انگار یک سیلی می‌خورد توی صورتت. از آن‌ها که مدت‌ها درگیرت می‌کند. آن‌ها حتا در خصوصی‌ترین بخش‌های زندگی و حتا در تخت خواب هم دست از سر اوهه بر نمی‌دارند! رخنه کرده‌اند در تمام زندگی اوهه! رخنه کرده‌اند در روان اوهه... با تمام احترامی که برای کسانی که تئاتر را به صورت تجربی می‌آموزند قائلم، به نظرم یکی از دلایل اصلی موفقیت و زیر متن اثر، سبقه آکادمیک و سواد تئوری کارگردان اثر، آقای دکتر باقری است.