از پرسوناژ ها و دیالوگها تا حتی ویژگی های خود صحنه بسیار عمیق و فکر شده بود..تلفیق مسایل روانشناختی فلسفی با طنز و موسیقی کار هرکسی نیست...تنها ایرادی ک میشد گرفت یه ایراد خیلی تخصصیه ولی چون کار،سطح توقع رو بالا میبره باید ذکر کرد...اکت خود اقای نصر در آخر ب عنوان بیمار شیزوفرن،از نظر روانپزشکی اشتباه بود...ی بیمار مزمن شیزوفرن درخودمانده ست،صورتش احساسی نداره،کاملا غیرقابل فهم حرف میزنه و معمولا با خودش و نه با کس دیگری ولی ایشون انرژی بالایی داشت،پرحرف بود،تحریک پذیر بود و مبخندید ک علائم بیماری مانیای سایکوتیکه نه شیزوفرنی!!!!
ک البته منتظر ذکر این نکته از طرف ب اصطلاح منتقدین حاضر شده در سانس ویژه ی نمایش بودم ولی خب همه شونو برق گرفته بود و اگ دو دیقه دگ وایمیسادن ناچار ب احیای قلبی ریوی میشدیم!!!!!