سالهاست که با مساوات و کارهایش آشنایی دارم و هر بار بدعتی تازه تر و طرحی نو.از یک متن نه چندان پیچیده و شاید تکراری و با نگرشی ظاهرا رئالیستی، کمتر کسی می تواند یک فضای دل انگیز و پرکشش خلق کند تا بتواند مخازب را با خود همراه کند.آن چهار دقیقه معروف هم که به نوعی چاشنی خوشمزه تر نمایش بود.
لیکن یک انتقاد اساسی من اینست که کاش اینقدر ار فضای تئاتر دور نبود.ابتکارات مساوات همیشه جذاب بوده اما اینبار بیشتر این امر برایم مشتبه شده که در حال تماشای فیلم سینمایی هستیم تا تئاتر.اختلاط مدیوم های مختلف نمایشی اصلا از نظر من امر نا پسندی نیست. لیکن استفاده بیش از حد آن در اثر اخیر مساوات از ساحت تئاتری که انتطار می رود دم به دم مخاطب شکل بگیرد فاصله دارد.
امیدوارم محمد مساوات با خلاقیت های بدیع و امکاناتی که برای عرضه این بدعت ها دارد در زمینه تئاتری تر شدن و فاصله از مدیوم تصویر، آثار چشم نوازتری خلق کند.