من مدتی این نمایش و نظراتش رو رصد می‌کردم و حجم بالای نظرات مثبت ترغیب به دیدنم می‌کرد و انتظارم رو بالا برد اما نمایش رو اصلا دوست نداشتم
نمایشنامه برام جذاب نبود، موضوع کلی جالب بود اما زمان نمایش برای پرداختن صرفا به گرفتاری بازیگر برای من خیلی زیاد بود و کلافه‌ام می‌کرد، گاهی هدف نمایش ها انتقال این حس گرفتاری به بیننده هست اما روش انتقال جوریه که احساس همدلی ایجاد می‌کنه اما این نمایش من رو خسته می‌کرد و دوست داشتم زودتر تموم شه.
این به امتیازه که بازیگرها در نقش شون غرق بشن و به حای بازی اون رو زندگی کنن، این نمایش بازی‌های خوبی داشت اما برای من ترکیبی از نمایشنامه و بازی ست که نمایش رو جذاب می‌کنه
در نهایت می‌خوام بگم که سطح انتظار من از این نمایش خیلی بالا رفته بود و خیلی مواقع انتظار کم یه تجربه رو شیرین می‌کنه و انتظار بالا برعکس، فکر می کنم سطح انتظارم و براورده نشدنش هم به عدم علاقه ام به این نمایش کمک کرده
تا روزی که بلیت نمایش رو تهیه کرده بودم حتی یک نظر منفی هم درباره این نمایش ندیده بودم، این ترغیبم می‌کنه که بگم نمایش رو دوست نداشتم و خیلی خوب بود اگر افراد دیگه‌ای هم که نمایش رو دوست نداشتن میومدن می‌گفتن چرا، خیلی حیفه، شنیدن نظرات مختلف حتما دید واقعی تری میده.