امشب این نمایش رو تماشا کردم. چند نکته:

1. بهای جدی ندادن به میزانسن و عدم بهره گیری از موسیقی و طراحی صحنه؛ اجحاف در حق نمایش نامه و بازیگران است.
2. شوربختانه استفاده از شوخی های سخیف جنسی و مبتذل در تئاتر ما فزونی پیدا کرده.
3. اگر جو اطراف آقای افشاریان را در نظر نگیریم و بی طرفانه و صادقانه نقد کنیم؛ شاید بازیگری بهترین عرصه برای هنرنمایی او نباشد.
4. این گزاره که "یا باید در خارج تماشاگر خوشبختی خارجی ها باشیم یا در داخل تماشاگر بدبختی ایرانیان" (نقل به مضمون)؛ اوج سیاه نمایی و خلاف واقعیت است. یعنی نویسنده؛ ایرانیان را حتی لایق تجربه خوشبختی در خارج از ایران هم نمی داند (چه رسد به خوشبختی در ایران) و به صورت عزلی مفلوک قلمداد می کند.
5. به نظر می رسید که خانم احمدی در چهره شان از تزریق بوتاکس استفاده کرده اند. اگر واقعیت دارد بدیهیست که میمیک چهره بازیگر اهمیت ویژه ای داره و بازیگر حتماً باید از چنین تغییراتی دوری کند.