چند شب پیش تئاتر «کتابخانه نیمه‌شب» در تماشاخانه ملک را دیدم؛ نمایشی پر از تأمل، خنده و اشک.
بازی‌های درخشان خانم فرجاد و آقای شعبان‌پور همراه با کارگردانی دقیق و خلاقانه‌ی محمد ملکشاهی، تجربه‌ای عمیق و به‌یادماندنی رقم زدند.
تشکر ویژه از حسین کلهر، همکار خوب رسانه‌ای‌ام، که با تهیه این اثر تأثیرگذار، سهم بزرگی در موفقیت نمایش داشت.
بی‌شک یکی از بهترین تئاترهایی بود که تا به حال دیده‌ام.

با اینکه قسمت اول این دوگانه رو ندیده بودم، اما نمایش «چه کسی جوجه تیغی را کشت؟» من رو کاملاً جذب خودش کرد. لحظاتی بود که از قید زمان و مکان خارج شدم و فقط به بازی درخشان بهرام افشاری و تینو صالحی نگاه می‌کردم. هر دو بازیگر با تسلط و عمق فوق‌العاده‌ای که داشتند، حس‌ها و احساسات شخصیت‌ها را بسیار طبیعی و باورپذیر منتقل کردند.

حرکات، نگاه‌ها و انرژی کنترل‌شده‌ی آن‌ها، فضای نمایش را زنده نگه می‌داشت و باعث شد حتی بدون دیدن قسمت اول، ارتباط عمیقی با داستان برقرار کنم.

نمایش «پِپِرونی برای دیکتاتور» از اون اجراهایی بود که واقعاً لذت‌بخش و سرگرم‌کننده بود. همه‌چیز درخشان بود؛ از کارگردانی گرفته تا طراحی صحنه، میزانسن‌ها و دیالوگ‌های هوشمندانه. فضای طنز کار به‌خوبی پرداخت شده بود و ما در طول اجرا حسابی خندیدیم.

نکته‌ای که خیلی به چشم می‌اومد، هماهنگی بین بازیگران بود. هر بازیگر دقیقاً در جای درست خودش قرار داشت، هم از نظر نقش‌آفرینی و هم از نظر میزانسن و حضور صحنه‌ای. هیچ چیزی اضافی یا کم نبود. بازی‌ها یکدست، روان و با ریتم عالی اجرا شده بود. این نمایش یه ترکیب جذاب از متن قوی، اجرای پرانرژی و طنز هوشمندانه بود که تماشاچی رو تا آخر با خودش همراه می‌کرد.

نمایش «در انتظار گودو» یکی از درخشان‌ترین اجراهایی بود که دیدم. اکت بازیگران واقعاً فوق‌العاده بود، خیلی خیلی خیلی خوب! تسلطشون بر حرکات بدنی، سکوت‌ها و لحظات پُر و خالی صحنه تحسین‌برانگیز بود. صدا و لحن بازیگران هم دقیق، قدرتمند و هماهنگ با فضای اثر بود.

بازی امیرمحمد رفیع‌خواه و سعید احمدی چشمگیر و کاملاً باورپذیر بود؛ هر دو بازیگری توانمند و مسلط هستن که حضورشون کیفیت اجرا رو چند برابر کرده بود. طراحی صحنه و کارگردانی هم با خلاقیت و دقت اجرا شده بود و فضای ابزورد نمایشنامه رو به‌خوبی به تماشاچی منتقل می‌کرد.

نمایش «به صرف بورش، بدون خون» دومین بخش از سه‌گانه‌ای به کارگردانی صابر ابر هست که فضای خاص و متفاوتی داره. طبیعتاً برای درک بهتر و ارتباط عمیق‌تر با این نمایش، باید بخش اول رو دیده باشید. فرم روایت، طراحی صحنه و فضای ذهنی کار به‌خوبی ادامه‌ مسیر سه‌گانه رو نشون می‌ده. بی‌صبرانه منتظر بخش سوم هستم تا این پازل هنری کامل بشه.

نمایش «شَک» یکی از اجراهای فوق‌العاده‌ای بود که واقعاً حس خوبی منتقل می‌کرد. بازی آقای تشکر و خانم جوان هر دو درخشان و کاملاً تأثیرگذار بود. موسیقی نمایش هم بسیار عالی بود و به فضاسازی و عمق روایت کمک زیادی می‌کرد. در کل نمایشی بسیار باکیفیت و تماشایی بود.