سخته از نمایشی که پر از شوخی های زشت و تکرارشونده ست چیز خوبی گفت. من واقعا معذب شدم با این حال به نظر میاد شاید این مشکل نمایش نباشه و اگر به تم اثر دقت کنیم حتی کارکرد پیدا بکنه و بشه یک جور دیگه به المان های نمایش پرداخت.
نمایش در چهار اپیزود متفاوت ساختاربندی شده که هر کدام روایت رو به پیش میبره و بیشتر درباره انگیره های کارکترها و عواقب اعمالشون فاش میکنه. از یک ملاقات ساده تا یک سوقصد جنایی و در نهایت سقوط، قوس دراماتیک رو شکل میده و تم های خیانت، فساد اخلاقی و پیامد کنش شخصیت‌ها رو کاوش میکنه.
کارکتر مرد شخصی خبیثه که طمع و بی اخلاقی اونو به سمت ابتذال، نقشه دزدی و درنهایت کشتن میبره. از آن طرف کارکتر زن به نظر میاد مقداری ساده لوح باشه و داره طعمه ی نارضایتی جنسی و حیله ی مرد میشه.
در این میان کارکتر آقای مستجابیان نمادی از قدرت دستکاری دیگران باشه که از نظر من به شکل شیطان در این نمایش دراومده. شیطان در اپیزود اول گفت‌وگوی کارکترها رو نظاره میکنه، در اپیزود دوم وارد عمل میشه و یک نوشته به شدت پوپولیستی به شخصیت مرد میده. در حالی که در بکگراند دیکتاتورهای تاریخ رو میبینم، شخصت زن تحت تاثیر متن قرائت شده قرار میگیرد. این شاید بهترین قسمت نمایش باشه. در اپیزود هم آخر همراه با اسب هاش زن و مرد رو میبره، احتمالا به جهنم.
به نظرم میشه راجع به این نمایش کلی حرف زد چون المان های بسیار مرتب و دقیقی داره یکیش نمایش فیلم اسب تورین در اپیزود اول بر روی بدن کارکترها بود؛ تو گویی از همین ابتدا با انحطاط اخلاقی و بدبختی کارکترها مواجهیم و باید منتظر سقوط شون باشیم. نقش آفرینی بازیگران هم خیلی خوب بود و توقف بین اپیزودها هم جالب و هم عجیب بود. اگه شوخی های جنسی رو بیخیال بشیم، به نظرم نمایش خوب و پرجزئیاتیه که کارکرد دارن و بی مصرف نیستن و میشه بهشون فکر کرد.

«پس از» تجربه کتک خوردن از پدر و ترک شدن توسط او، «پس از» ترومای دیدن رابطه مادر با مدیر هتل و «پس از» تحقیر شدن در محل کار، بیمار روانی نشان تشدید شده و به غولی افسارگسیخته تبدیل شده است؛ غولی که حالا بختک نشان شده است. از واژه تشدید نه شکل گیری استفاده میکنم چون بیمارهای روانی فقط حاصل محیط نیستند بلکه وراثت نقش کلیدی دارد. ضربه های که نشان تجربه کرده کاتالیزورهای برای پتانسیل او برای بیماری بودند.

فضای بیماری به دقت با حرکت‌های بازیگرها، تصاویر روی دیوار، استفاده هوشمندانه از پالت های چوبی طراحی شده و به تماشاگر منتقل میشود. بدگمانی نشان به خودش و اطرافش به شدت به حس می آید. حتی عرق کردن بازیگرها، درگیری فیزیکی و بدنی نشان با توهماتش است. تو گویی بیماری روان فقط مختص به روان نیست بلکه بار بدنی نیز دارد و نشان برای مقابله با توهماتش عرق میریزد.

«پس از» نمایشی اصیل و دست اول است که باید دید و رنج های مبتلایان را حس کرد.

نمایش با ضرب آهنگی سریع و دیالوگ‌های پشت سر هم، که به خوبی تحت فشار بودن کارکترها رو برجسته میکنه، نشون میده چطور طبقه مرفه حاضره برای جایگاه اجتماعی‌اش و شهرتش به هر حرفی دامن بزنه، شایعه‌پراکنی بکنه و به آبزوردگی برسه. موقعیت های اگزجره‌ در نمایش، طعنه‌های هستن به بی‌مایگی همین طبقه و البته شکنندگی ارتباطات انسانی.

شایعات جوری حقیقت رو پشت پرده قایم میکنن که احتمالا شنونده هیچوقت نمیتونه اصل ماجرا رو بفهمه و این امر به تماشاگر القا میشه.

قسمت‌های مناسبی از فیلم‌نامه پالپ فیکشن به شکل یک «کمیک زنده» اتفاق افتادند؛ اساساً ما در اتفاقات فیلم حضور داشتیم. تجربه‌ی مولتی مدیای جالبی بود.