برای من نمایش از این گفتگو نمایان شد. روانشناس بونکر پیرمردی سیگاری و علیل با چشمانی که تا انتها معلوممان نمی‌شود مراجعش را گرفته یا نه در واکنش به سلیقه‌پرانی‌های دختر نسبت به آثار نامداری که در سینما یا ادبیات خلق شده با برافروختگی حق به جانبی که معمولا از شخصیتهای جلال تهرانی سر‌نمی‌زند یا بسیار کم سر‌می‌زند به او می‌پرد که؛
روانشناس: -«تو کی هستی که دوست داشتنت مهم باشه یا دوست نداشتنت؟ کدوم اینا (منظور پروست، لائوتسه، هدایت و دونرسمارک است) براشون مهم بوده که تو کارشون رو دوست داشتی یا دوست نداشتی»
این جملات جهان جلال تهرانی را برای مخاطبش ملموس می‌کند. او فضای سنگین و سطحی این روزهای ما را که مشکل برقراری ارتباط داریم و تنهایی‎‌هایمان را به جای خودمان با غیرخودمان سپری می‌کنیم یا دنیای مجازی مردمی که اهل فن مذاکره و هنر بازاریابی برای مقاصد غیرانتفاعی هستند را اسیر کلمات می‌داند. کلماتی که از قبل روی بردهای دختر نصب شده و در زمان و مکان مناسب یا نامناسب به صورت طرف پرتاب می‌شود.