نمایش "مدریک" افتضاح ترین و بدترین چیزی بود که می تونست به شعور تماشاگر توهین کنه !
من تا امشب به این اعتقاد داشتم که یک تئاتر هر چقدر هم که بد باشه بیرون رفتن تماشاگر از سالن نشانه ی خوبی نیست و نباید این کار را کرد به احترام زحمتی که کشیده شده هرچند بد ، ولی تا امشب !
اتفاقاً برای چیزی که به شعورت توهین می کنه نه تنها باید بیرون رفت (که به لطف چیدمان پر کردن سالن تا خرخره امکانش نبود!) بلکه در آخر باید به عوامل نمایش اعتراض کنی تا بفهمن !
کاری که 2.3 ردیف از تماشاگران "مدریک" امشب در انتها به جای دست زدن برای عوامل این برنامه ی سمت خدا (!) صلوات فرستادیم...
جالب اینکه اساتید تئاتر که در انتها اعتراض خودمون را به آنها نیز انتقال دادیم با تعجب جواب می دادند که اصلاً چه جوری ممکنه هیئت بازبینی و انتخاب تئاتر جشنواره همچین کار ضعیف و بی محتوایی را تایید کرده باشد !!!

"به هفت اش که برسم من هم نیست می شوم
هفت شد و نیست نشدم"

{بودن، یا نبودن، سوال اینجاست

آیا شایسته تر آنست که به تیر و تازیانهٔ تقدیرِ جفا پیشه تن در دهیم،

و یا تیغ برکشیده و با دریایی از مصائب بجنگیم و به آنان پایان دهیم؟

بمیریم، به خواب رویم- و دیگر هیچ؛

و در این خواب دریابیم که رنج‌ها ... دیدن ادامه ›› و هزاران زجری که این تن خاکی می‌کشد، به پایان آمده.

این سر انجامی است که مشتافانه بایستی آرزومند آن بود.

مردن، به خواب رفتن، به خواب رفتن، و شاید خواب دیدن...

ها! مشکل همینجاست؛ زیرا اندیشه اینکه در این خواب مرگ

پس از رهایی از این پیکر فانی، چه رویاهایی پدید می‌آید

ما را به درنگ وا می‌دارد. و همین مصلحت اندیشی است

که این گونه بر عمر مصیبت می‌افزاید؛

وگرنه کیست که خفّت و ذلّت زمانه، ظلم ظالم،

اهانت فخرفروشان، رنج‌های عشق تحقیر شده، بی شرمی منصب داران

و دست ردّی که نا اهلان بر سینه شایستگان شکیبا می‌زنند، همه را تحمل کند،

در حالی که می‌تواند خویش را با خنجری برهنه خلاص کند؟}

خیلی مهم نیست بدانی داستان چیست ، همین قدر بدانی که 180.000 نفری که در "انفال" کردستان کشته شدند و بیشتر آنها زن بودند شب ات را می سازد ، ذهن ات را می برد.
انگار کن هر یک افلیایی بودند ، عاشق، صد هزار افلیا.
مهم نیست هملت را از بر باشی ، جنگ به اندازه ی کافی تراژیک است.
آوردن اسطوره ، حماسه ، تراژدی به دنیای رئال ، عینیت می بخشد و خود هنری ست نایاب ، حال اگر بدانی یک گروه تئاتری در انفال هنگام تمرین "هملت" شکسپیر کشته شدند ، قتل عام شدند چه بهتر ، اگر هم ندانی مهم نیست. افلیایی نمایشی که در پی کشتن خود در آب بود و بمبی بر سرش آمد.
کارگاه نمایش بالاخره "کارگاه" شد نه سالن. کارگاه نمایش را دریابید که غنیمتی ست که بعد ها ممکن است حسرتی شود از پس ضربه ی چکمه ها.