فیلم جالبی بود.

از فیلمنامه شروع کنم که در 6 زمان مختلف روایت می شد و خیلی برام جالب بود که صحنه ها تا پایان مثل زنجیر با استفاده از Narration (معادل فارسی مناسبی براش پیدا نکردم) از زبان دو شخصیت اصلی روایت می شدند. از سینما که اومدم بیرون داشتم به این فکر می کردم که نوشتن همچین فیلمنامه ای با این شیوه روایت چه کار سختی بوده.

اما بازی ها. از بازی ترانه علیدوستی لذت بردم. به نظرم واقعا خوب بود. از جایزه نگرفتنش یه کم تعجب کردم ولی بعد یادم افتاد که جشنواره پارسال همون جشنواره ای بود که استرداد 14 تا Nomination (کاندیدا معادل فارسی خوبی نیست) داشت. صابر ابر هم مثل همیشه بود. واقعا همین. حمید رضا آذرنگ و سحر دولتشاهی هم خوب بودند.

موسیقی متن فیلم بسیار زیبا بود. قاب بندی ها و فیلم برداری هم که مثل دو فیلم قبلی بهرام توکلی (اینجا بدون من و پرسه در مه) چه در صحنه های داخلی و چه خارجی چشم نواز بودند.

در کل، از تماشای این فیلم لذت بردم.

فیلم خوبی نبود. شاید بهتر باشه بگم من از این فیلم خوشم نیومد. بازی مهران مدیری واقعا تصنعی بود ولی فرهاد اصلانی خیلی خوب بود. بقیه هم معمولی (نه خیلی خوب، نه خیلی بد).

تو سینمای ایران یه سری فیلم ها هستن که در کل فیلم های خوبی هستن ولی پایان بندی خوبی ندارن (مثل اتوبوس شب)، ولی پل چوبی دقیقا برعکس بود.

وقتی فیلم تموم شد داشتم فکر می کردم حوزه هنری به چیه این فیلم گیر داده بود؟!
اگه به موضوع خیانت، پس زندگی خصوصی آقا و خانم میم هم نباید اکران میشد.
شاید هم به ماجراهای سال 88. (احتمال این یکی خیلی بیشتره)

در کل از اون چیزی که فکر می کردم خیلی ضعیف تر بود.