چقدر به آنچه می بینیم یقین داریم؟ چقدر به آنچه یقین داریم، شک داریم؟
دیشب به این نمایش نشستیم و عجب نشستنی. کوروش سلیمانی عزیز رو سال هاست دنبال می کنم. متواضع، کلاسیک، قصه شناس، آنکادر و استاندارد
موقع خروج به آقای سلیمانی گفتم که از اون نمایش ها بود که تا سال ها یادم میمونه و تا روزها ذهنم درگیرش خواهد بود. و الان ساعت 10 صبح هنوز به دیالوگ های نمایش فکر می کنم.
اوایل داستان خیلی عادی بود. ولی از یک جایی به بعد هر 5 دقیقه به همراهم در سالن نگاه می کردم و با هم یک نفس عمیق می کشیدیم و سر تکون می دادیم که ای وای
و این نمایش حتی از کنار ساده ترین دیالوگ ها هم ساده نگذشته بود. جایی که بهنام تشکر به رویا افشار گفت پس رحم ت کجاست؟ و جواب این بود که جایی نیست که دست تو بهش برسه. و همین جمله ساده میتونه دقایق زیادی ذهن رو درگیر کنه.
رفت و برگشت دیالوگ ها بین بازیگران، اجرای عالی بازیگران، خطابه های بهنام تشکر عزیز، شک بی نظیر استاد افشار، در میانه ایستادن ویدا جوان و مادری کردن ساناز نجفی، دکور ساده و راه رفتن بر روی سایه صلیب به هنگام خطابه و ...
من لذت بردم و فکر کنم در مدت زمان باقی مانده دست آدم هایی رو که دوست دارم بگیرم و دوباره به تماشای نمایش بنشینم و این بار آماده باشم برای نوت برداشتن.