من هر از گاهی به دیدن نمایش‌های دانشجویی یا هنرمندان تازه‌کار میرم، اینبار برام جذابتر بود چون میخواستم ببینم چه کسی جرئت و اعتماد به نفس این رو داشته تا مونولوگ استاد بیضایی رو اجرا کنه. دیدم، هنرمندی جوان و علاقه‌مند که درسش رو خوب یاد گرفته این ریسک رو کرده.
همه چی رو میزنم به حساب کم‌تجربه‌گی و در دسترس نبودن مرجع صوتی و تصویری آثار نمایشی استاد بیضایی برای شناخت بیشتر دانشجویان از نظر اجرای درست بیان متن نمایشنامه‌های ایشان.
متنهای بیضایی آهنگ مخصوص به خود دارن، نمایش چه کلاسیک و چه مدرن بخواد اجرا بشه بهتره که این مورد مهم رعایت بشه تا به گوش جان مخاطب بنشینه و از طرفی به قلم استاد احترام گذاشته بشه.
در این اجرا، صدای بازیگر درست به گوش نمی‌رسید و زمزمه‌‌وار انگار برای خود تمرین میکرد و این مدل اجرا مناسب صحنه نبود، بیشتر به درد تله‌تئاتر و ضبط صدا با میکروفون بود. نکته‌ی بعدی وسط دیالوگ نمایشنامه‌ی بیضایی پراندن دیالوگ شخصی بسیار شگفت‌زده‌ام کرد که از خودم پرسیدم اومدم به دیدن نمایشنامه‌ی بیضایی یا نمایش روحوضی؟! لطفا احترام به آثار و خالق آثارِ فاخر فراموش نشه.
یک نمونه مرجع، برای درک اجرای بهتر آثار بیضایی، صدای ضبط شده‌ی اجرای نمایش «شب هزار و یکم» می‌باشد که در یوتیوب با اجازه‌‌ی خانم شمسایی آپلود شده میتونید بشنوید و یاد بگیرید.
موفق باشید.