ازتو مهربانتر کیست که دردهایم را با او در میان بگذارم و

زخمهای دلم را پیش رویش بشمارم ؟ .......

از تو آئینه تر کیست که هزار توی روحم را به من نشان دهد،

بی آنکه سرزنشم کند؟.........

در روزهایی که ابرها بی وقفه بالای سرم راه می روند،

جز تو چه کسی زیر درخت می ایستد و برایم ترانه می خواند؟ .....

در شبهایی که ماه ... دیدن ادامه ›› و ستارگان و آتشکده ها و

فانوسها هر یک به سویی می گریزند،

جز تو چه کسی شمعی در دلم روشن میکند؟......

خوب من .....

مرا به خاطر همه نامه هایی که برای تو ننوشتم ،

ببخش !......

مرا به خاطر همه آوازهایی که برای تو نخواندم ،

ببخش !....

مرا به خاطر همه لبخندهایی که زندایی کردم و از تو دریغ داشتم ،

ببخش !....

مرا به خاطر آغوشی که از تو دریغ کردم ،

ببخش !....

من میتوانستم در یک بعداز ظهر زیبا شاخه گلی به تو هدیه دهم ،

اما پاییز اجازه نداد....

من میتوانستم

در یک صبح تازه سرم را روی شانه هایت بگذارم و گریه کنم ،

اما غرورم اجازه نداد ....

من میتوانستم

عشق و معانی واقعی زندگی را با تمام وجود درکنارت احساس کنم ،

اما .....

بهترینم ...

صدایم را ببخش ! لبهایم را ببخش ! اشکهایم را ببخش !....

از تو مهربانتر کیست که سرگذشت دستهایم را برایش بنویسم و

از فاصله ها گله کنم ؟...

از تو آئینه تر کیست

که قامت بر قامتش بایستم و احوال دلم را بپرسم !.....

از تو مهربانتر کیست ای مهربان؟؟؟....

از: ناشناس

ماه من ، غصه چرا ؟!
آسمان را بنگر ، که هنوز، بعد صدها شب و روز
مثل آن روز نخست
گرم وآبی و پر از مهر ، به ما می خندد !
یا زمینی را که، دلش ازسردی شب های خزان
نه شکست و نه گرفت !
بلکه از عاطفه لبریز شد و
نفسی از سر امید کشید
ودر آغاز بهار ، دشتی از یاس سپید
زیر پاهامان ریخت ،
تا بگوید که هنوز، پر امنیت احساس خداست !
ماه من غصه چرا !؟! ... دیدن ادامه ››
تو مرا داری و من
هر شب و روز ،
آرزویم ، همه خوشبختی توست !
ماه من ! دل به غم دادن و از یاس سخن ها گفتن
کارآن هایی نیست ، که خدا را دارند ...
ماه من ! غم و اندوه ، اگر هم روزی، مثل باران بارید
یا دل شیشه ای ات ،
از لب پنجره عشق ، زمین خورد و شکست،
با نگاهت به خدا ، چتر شادی وا کن
وبگو با دل خود ،که خدا هست ، خدا هست !
او همانی است که در تار ترین لحظه شب،
راه نورانی امید نشانم می داد ...
او همانی است که هر لحظه دلش می خواهد ،
همه زندگی ام ، غرق شادی باشد ....
ماه من !
غصه اگر هست ! بگو تا باشد !
معنی خوشبختی ،
بودن اندوه است ...!
این همه غصه و غم ، این همه شادی و شور
چه بخواهی و چه نه ! میوه یک باغند
همه را با هم و با عشق بچین ...
ولی از یاد مبر،
پشت هرکوه بلند ، سبزه زاری است پر از یاد خدا
و در آن باز کسی می خواند ،
که خدا هست ، خدا هست
و چرا غصه ؟ چرا !؟

از: ((مهین رضوانی فرد))

من پیر شدم ،دیر رسیدى،خبرى نیست


مانند من آسیمه سر و دربدرى نیست


بسیار براى تو نوشتم غم خود را


بسیار مرا نامه ،ولى نامه برى نیست


یک عمر قفس بست مسیر نفسم را


حالا که درى هست مرا بال و پرى نیست


حالا که مقدر شده آرام ... دیدن ادامه ›› بگیرم


سیلاب مرا برده و از من اثرى نیست


بگذار که درها همگى بسته بمانند


وقتى که نگاهى نگران پشت درى نیست


بگذار تبر بر کمرِ شاخه بکوبد


وقتى که بهار آمد و او را ثمرى نیست


تلخ است مرا بودن و تلخ است مرا عمر


در شهر به جز مرگ متاع دگرى نیست


از: ناصر حامدی

تلخ میگذرد…

این روزها را میگویم که قرار است ...

از تو …

که آرام جان لحظه هایم بوده ای

برای دلم یک انسان معمولی بسازم!

از: ناشناس

من در آئینه رخ خود دیدم

و به تو حق دادم.

آه می بینم ، می بینم

تو به اندازه تنهایی من خوشبختی

من به اندازه زیبایی تو غمگینم

چه امید عبثی

من چه دارم که تورا در خور ؟

-هیچ.

من چه دارم که سزاوار تو؟

-هیچ.

تو همه ... دیدن ادامه ›› هستی من ،هستی من

تو همه زندگی من هستی .

تو چه داری ؟

-همه چیز .

تو چه کم داری ؟

-هیچ.

بی تو در می یابم ،

چون چناران کهن

از درون تلخی واریزم را.

کاهش جان من این شعر من است .

آرزو می کردم ،

که تو خواننده شعرم باشی .

-راستی شعر مرا می خوانی ؟-

نه، دریغا ، هرگز ،

باورم نیست که خواننده شعرم باشی .

- کاشکی شعر مرا می خواندی!-

بی تو من چیستم ؟ ابر اندوه

بی تو سرگردانتر ، از پژواکم ......در کوه

گردبادم در دشت ،

برگ پاییزم ، در پنجه باد .

بی تو ، سرگردانتر ،

از نسیم سحرم

از نسیم سحر سرگردان

بی سر و بی سامان

بی تو اشکم ، دردم ، آهم.

آشیان برده ز یاد

مرغ درمانده به شب گمراهم.

بی تو خاکستر سردم ، خاموش،

نتپد دیگر در سینه من ، دل با شوق،

نه مرا بر لب ، بانگ شادی ،

- نه خروش

بی تو دیو وحشت

هر زمان می دردم

بی تو احساس من از زندگی بی بنیاد ،

واندر این دوره بیدادگریها هر دم

کاستن ،

کاهیدن،

کاهش جانم ،

کم کم .

چه کسی خواهد دید ،

مردنم را بی تو ؟





از: ((حمید مصدق))

شبی از پشت یک تنهایی نمناک و بارانی تو را با لهجه ی گلهای نیلوفر صدا کردم

تمام شب برای باطراوت ماندن باغ قشنگ آرزوهایت دعا کردم

پس از یک جستجوی نقره ای درکوچه های آبی احساس

تو را از بین گلهایی که در تنهایی ام رویید با حسرت جدا کردم

و تو در پاسخ آبی ترین موج تمنای دلم گفتی ،دلم حیران و سرگردان چشمانی است رویایی

و من تنها برای دیدن زیبایی آن چشم تو را در دشتی از ... دیدن ادامه ›› تنهایی و حسرت رها کردم

همین بود آخرین حرفت ومن بعد از عبور تلخ و غمگینت

حریم چشم هایم را به روی اشکی از جنس غروب ساکت و نارنجی خورشید وا کردم

نمی دانم چرا رفتی

شاید خطا کردم

و تو بی آنکه فکر غربت چشمان من باشی

نمی دانم کجا !

تا کی !

برای چه !

ولی رفتی

و بعد از رفتنت باران چه معصومانه می بارید

و بعد از رفتنت یک قلب رویایی ترک برداشت

و بعد از رفتنت رسم نوازش در غمی خاکستری گم شد

و بعد از رفتنت گنجشکی که هر روز از کنار پنچره با مهربانی دانه بر می داشت

تمام بال هایش غرق در اندوه غربت شد

و بعد از رفتنت آسمان چشم هایم خیس باران شد

و بعد از رفتنت انگار کسی حس کرد من بی تو تمام هستی ام از دست خواهد رفت

کسی حس کرد من بی تو هزاران بار در هر لحظه خواهم مرد

و بعد از رفتنت دریا چه بغضی کرد

کسی فهمید تو نام مرا از یاد خواهی برد

و من با آنکه می دانم تو هرگز یاد من را با عبور خود نخواهی برد

هنوز آشفته ی چشمان زیبای توام،برگرد

ببین سرنوشت انتظار من چه خواهد شد

و بعد از این همه طوفان و وهم و پرسش و تردید

کسی از پشت قاب پنجره آرام و زیبا گفت

تو هم در پاسخ این بی وفایی ها بگو در راه عشق و انتخاب آن خطا کردم

و من در حالتی ما بین اشک و حسرت و تردید

کنار انتظاری که بدون پاسخ و سرد است

در اوج پاییزی ترین ویرانی یک دل

میان غصه ای از جنس بغض کوچک یک ابر

نمی دانم چرا !

شاید به رسم عادت پروانگی مان باز

برای شادی و خوشبختی باغ قشنگ آرزوهایت دعا کردم .



از: ناشناس

شاهد مرگ غم انگیز بهارم چه کنم

ابر دلتنگم اگر زار نبارم چه کنم

نیست از هیچ طرف راه برون شد زشبم

زلف افشان تو گردیده حصارم چه کنم

از ازل ایل وتبارم همه عاشق بودند

سخت دلبسته ی این ایل وتبارم چه کنم

من کزین فاصله غارت شده ی چشم تو ام

چون به دیدار تو افتد سرو کارم چه کنم

یک به یک با مژه هایت دل من مشغول است

میله های قفسم را نشمارم چه کنم؟!



از: ((سید حسن حسینی))

از دل و دیده ، گرامی تر هم

آیا هست ؟

- دست ،

آری ، ز دل و دیده گرامی تر :

دست !

زین همه گوهر پیدا و نهان در تن و جان ،

بی گمان دست گرانقدرتر است .

هر چه حاصل کنی از دنیا ،

دستاورد است !

هر چه ... دیدن ادامه ›› اسباب جهان باشد ، در روی زمین ،

دست دارد همه را زیر نگین !

سلطنت را که شنیده ست چنین ؟!

شرف دست همین بس که نوشتن با اوست !

خوشترین مایه دلبستگی من با اوست .

در فروبسته ترین دشواری ،

در گرانبارترین نومیدی ،

بارها بر سرخود ، بانگ زدم :

- هیچت ار نیست مخور خون جگر ،

دست که هست !

بیستون را یاد آر ،

دست هایت را بسپار به کار ،

کوه را چون پَر کاه از سر راهت بردار !

وه چه نیروی شگفت انگیزی است ،

دست هایی که به هم پیوسته است !

به یقین ، هر که به هر جای ، در آید از پای

دست هایش بسته است !

دست در دست کسی ،

یعنی : پیوند دو جان !

دست در دست کسی

یعنی : پیمان دو عشق !

دست در دست کسی داری اگر ،

دانی ، دست ،

چه سخن ها که بیان می کند از دوست به دوست ؛

لحظه ای چند که از دست طبیب ،

گرمی مهر به پیشانی بیمار رسد ؛

نوشداروی شفا بخش تر از داروی اوست !

چون به رقص آیی و سرمست برافشانی دست ،

پرچم شادی و شوق است که افراشته ای !

لشکر غم خورد از پرچم دست تو شکست !

دست ، گنجینه مهر و هنر است :

خواه بر پرده ساز ،

خواه در گردن دوست ،

خواه بر چهره نقش ،

خواه بر دنده چرخ ،

خواه بر دسته داس ،

خواه در یاری نابینایی ،

خواه در ساختن فردایی !

آنچه آتش به دلم می زند ، اینک ، هر دم

سرنوشت بشرست ،

داده با تلخی غم های دگر دست به هم !

بار این درد و دریغ است که ما

تیرهامان به هدف نیک رسیده است ، ولی

دست هامان ، نرسیده است به هم !




از: از...((مشیری))

شنیدم که چون قوی زیبا بمیرد
فریبنده زاد و فریبا بمیرد

شب مرگ تنها نشیند به موجی
رود گوشه ای دور و تنها بمیرد

در آن گوشه چندان غزل خواند آن شب
که خود در میان غزلها بمیرد

گروهی بر آنند کاین مرغ شیدا
کجا عاشقی کرد، آن جا بمیرد

شب مرگ از بیم آن جا شتابد
که از مرگ غافل شود ... دیدن ادامه ›› تا بمیرد

من این نکته گیرم که باور نکردم
ندیدم که قویی به صحرا بمیرد

چو روزی ز آغوش دریا بر آمد
شبی هم در آغوش دریا بمیرد

تو دریای من بودی آغوش وا کن
که میخواهد این قوی زیبا بمیرد




از: از...((حمیدی شیرازی))