پرند پایا: این روزا متوجه شدم که هیچ حقی ندارم . اگه فیلمی بازی کردم که وسطش کنارم گذاشتن حتی گرفته هاشو ندارم که یادم باشه بازی کردم و چطوری ؟ اون بخشی از زندگیه منه ... خب اونچه ما بازی کردیم چی میشه؟

مانی اورنگ : ریخته میشه تو سطل آشغال.

پرند پایا : زندگیه ماست که ریخته میشه تو سطل آشغال.

یاسمن : مامان هنوزم می خوای من بزرگ شم؟


از: وقتی همه خوابیم ............... بهرام بیضایی

پای کودک هنوز نمی داند که یک پاست
یا یک پروانه یا یک سیب
بزرگ که می شود سنگریزه ها و خرده شیشه ها
خیابان ها و پلکان ها
و خاک سرد جاده ها
به او می آموزند که او فقط یک پاست
و باید مراقب خود باشد
.
.
.
اما آنگاه که مرد
شاید به هیات یک پروانه
یا یک سیب
دوباره به دنیا بیاید...

از: پابلو نرودا

در صحنه ای از فیلم برداری سریال شهریار باید «قاسم شیوا» را به بیمارستان می رساندم
اما مردم در خیابان تظاهرات کرده بودند و راه را بر کالسکه ی ما بسته بودند .
من باید داد می زدم تا راه را بگشایند و اجازه بدهند همراه بیمار من از مرگ حتمی نجات پیدا کند.
ولی مردم بی تفاوت بودند.
آقای «کمال تبریزی» جمله مهمی گفت که همان لحظه گفتم : « این حرفتان خارج از فیلم هم حرف بزرگی ست »

او گفت : « وقتی انقلاب می شود خیلی ها کور می شوند و هدف اصلی را از دست می دهند. »

از: تلنگر - اردشیر رستمی

شاید 10 سال پیش بود که در یک خودروی مسافر کش بودم . دو خانم و سه آقا مسافر بودند .
راننده پرسید : « آقایان همه در ایستگاه نهایی پیاده می شوید ؟ » ( می خواست از راه های کم تردد برود )
او از خانم ها سوال نکرد . خواستم حرف بزنم دیدم شاید همه بخندند و اصلا متوجه منظورم نشوند .
سالها از آن روز می گذرد ولی سوال ناقص راننده و سکوت خانم ها و من از یادم نمی رود .
آیا من بیمار هستم ؟ یا آنها سالم بودند ؟
جهانی که بیمار می سازد بیمار است یا بیماری که جهان را می سازد سالم است ؟

از: تلنگر - اردشیر رستمی

او رفت...

و این خود

شعر بلندی ست....



به سوگ حمید سمندریان بزرگ و افسوس برای دیر به دنیا آمدنم......

از: ...

به رویای پرنده ها کاری نداشته باش

فعلا دنبال چند واژه روشن باش

و جرعه ای که از کف دستانت می نوشم...

به دنیا هم لازم نیست چیزی بگوییم

او می تواند روی مهربانی و بخشش ما حساب کند...


از: حافظ موسوی

ماه کامل
بدون تو
قرص مسکنی ست که آرامم نمی کند...

از: نمی دونم

روز مرد بر همه آقایون و پدر ها مبارک...

( برای خاطر محزون تمام بچه هایی که مثل من توی روز پدر کادویی نمی خرن و صبح زود اس ام اسی به بابا هاشون نمی دن که اولین نفری باشن که به بابا هاشون تبریک می گن...
برای همه مثل آرزو هایی که امروز به گل فروشی نرفتن...
برای همه اونایی که مثل من امروز هر کاری کنن بقضشون نمی شکنه...)

برای آروم شدن قلبمون من الان یه حمد می خونم با یه قل هوالله و بعد مردتنهای فرهاد و گوش می دم...
شما هم این کار و بکنین...

از: خود

بی هوا...
وارد هوایم شدی
به دنبال دلیل نمی گردم
بمان...

از: ناشناس

با توجه به چیزی که من تماشا کردم و مطالبی که دوستان نوشتن من به این نتیجه رسیدم که فقدان این اثر کارگردانی سطح پایین خانم ماهیان بود...
و این نکته واقعا در تمام طول نمایش حس می شد...
همه می دونیم که آقای دهکردی بازیگر فوق العاده ای هستن و شکی درش نیست .. همینطور خانم کردا...

خطاب به خانم کارگردان عرض می کنم : فک کنم اگه هر کدوم از اهالی هنر به کاری مشغول بشن که حرفه اصلیشونه از این پیشامد ها پیش نمیاد..

اگر بخوام محمد یعقوبی رو تعریف کنم میگم مثل جویباری می مونه که راهشو از لای سنگ ها پیدا میکنه و بالاخره جاری میشه...
.
.
کار شما آقای یعقوبی همیشه زنده ی زنده باقی خواهد موند...

سورنای عزیز:
واقعا ممنون از تحلیلهای درستت ... گاهی دیگه آدم خونش به جوش میاداز قضاوت های این شکلی...
من امشب کار رو خواهم دید...
با اطمینان کامل هم خواهم دید ...
چرا که به انتخاب های پیام دهکردی ایمان کامل دارم و اینکه فکر کنم نگاهم تا حدی نزدیک به سورنا و شادی عزیز هستش...