از اینکه فضای کار برخلاف برخی اجراها از همین نمایش به سمت لودگی نرفت راضی ام. مارتین مک دونا زبان طنز دارد ولی طنز با لودگی متفاوت است. اما چیزی که در این اجرا وجود نداشت شاعرانگی اثر بود. مک دونا از طنزهای سیاه که به شکل کاملا جدی بیان می شوند، سر و صدا (بویژه که گاه با سکوتی ناگهانی بر آن تاکید می کند) و المان هایی از این دست شعر می سراید و شاعرانگی در آثار مک دونا نه وجه تزیینی بلکه اساس و زیر بنای اثر است. مشکل دیگر مربوط به تنالیته و بیان بازیگران نمایش بود. انتظار این است که بازیگران تئاتر علاوه بر وجوه بازیگری بر روی صدای خود نیز تسلط یابند که البته جوانی بازیگران باعث می شود که خیلی نشود به آن خرده گرفت. با این وجود در مجموع و بویژه به خاطر همان نکته مثبتی که در ابتدا گفته شد از اجرای مذکور راضی ام.

کاش اشاره می شد نکبت همان نمایشنامه نوار است. از بار فلسفی و جنبه های روانکاوانه اثر بلبر کاسته شده بود و به طنز متن افزوده که خب طبیعی است. در مجموع اجراها به ویژه بازی خانم پسیانی بسیار خوب بود و نمایش حتمن ارزش دیدن دارد... در زندگی زخم هایی هست به روایت بلبر

ضمن عرض خسته نباشید به تمام گروه اجرای این نمایش و تشکر بابت انتخاب اثری از مارتین مک دونا، کاش سطح ما مخاطبین تئاتر آنقدر افزایش یابد که کارگردان ها مجبور نباشند صرفا به خاطر گرفتن خنده از ما به روح اثر لطمه وارد کنند. مک دونا یک نویسنده معمولی نیست او از دل سیاهی و تباهی آثارش و با استفاده از المان های متن، میزانسن و فضا و ... شعر می آفریند (بی دلیل نیست که به او به شایستگی لقب شکسپیر عصر ما را داده اند) مجال توضیح بیشتر نیست. ساده ترین راه آشنایی با فضای آثار مک دونا تماشای فیلم بنشی های اینیشیرین است. کاراکترهای آثار مک دونا به طور کلی خل وضع و دیوانه نیستند ایرلند طبیعی از نگاه او چنین است. آیین قطع کردن انگشت در بنشی های اینیشیرن و همینطور این اثر (که شاید به خاطر سانسور به ناخن کشیدن تقلیل داده شده بود) و همینطور "مراسم" قطع کردن دست در اسپوکن همگی چنانچه درست درک شوند بیش از آنکه خنده دار باشند شاعرانه اند. اما افسوس ما مخاطبین تئاتر عموما خوبی یا بدی نمایش را به میزان شلیک خنده ها نسبت می دهیم و هنرمند را وادار می کنیم که اثری شاعرانه را به نمایشی مضحک بدل سازد... همه ایناها را گفتم اما حق مطلب را ادا نکرده ام اگر نگویم دیدن هر اثری از مارتین مک دونا در زمانه ی ما قطعا غنیمت است و از دست دادنش گناهی است که اقل مجازاتش قطع انگشت دست است.