چشمانش به من خیره ماند،

دست و پا زدم
که از دریای نگاهش

"بالا بیاورم"
خودم را...

ناگهان چشمانش را بست
و من غرق شدم.

بهار شد
و برگی دگر نداشت،

همسایه اش گل و بلبل
و او حتی کلاغی هم نداشت،

تنه اش پر خون
پایش پر سبز،
سبز بودنش
کم از قرمزی نداشت،

قامتش کج
جایش امن
شاخه اش راست
نگران افت برگی
از پس فرداست،

همین درخت
سر چهارراه تنهایی
حرفی برای گفتن نداشت...

چه تجربه ای بود

اولین بوسه مان...

تو سرد شدی

ترد بودی

شکستی؛

من گرم شدم

نرم بودم

آب شدم...

نگفتمت مرو آن جا، که آشنات منم
در این سراب فنا چشمه ی حیات منم

وگر به خشم روی صد هزار سال ز من
به عاقبت به من آیی که منتهات منم

نگفتمت که به نقش جهان مشو راضی
که نقش بند سراپرده ی رضات منم

نگفتمت که منم بحر و تو یکی ماهی
مرو به خشک که دریای باصفات منم

نگفتمت که چو مرغان به سوی دام مرو
بیا ... دیدن ادامه ›› که قوَّت پرواز و پرُّ و پات منم

نگفتمت که تو را ره زنند و سرد کنند
که آتش و تپش و گرمی هوات منم

نگفتمت که صفت‌های زشت بر تو نهند
که گم کنی که سرِ چشمه ی صفات منم

نگفتمت که مگو کار بنده از چه جهت
نظام گیرد خلاق بی‌جهات منم

اگر چراغ دلی، دان که راه خانه کجاست
وگر خداصفتی، دان که کدخدات منم

دیوان شمس

به هر آسمان زلالی مشکوک است
گنجشکی که
سر به شیشه پنجره کوفته است...

مهدی یاور پور

آنکه جای کافی برای دیگران دارد
صمیمانه تر می تواند
با دیگران بخندد
با دیگران بگرید ...

احمد شاملو

دهان ات را می بویند
مبادا که گفته باشی دوستت می دارم،
دل ات را می بویند
روزگار غریبی ست نازنین
و عشق را کنار تیرک راه بند
تازیانه می زنند...
عشق را در پستوی خانه نهان باید کرد،
در این بن بست کج و پیچ سرما
آتش را
به سوخت بار سرود و شعر فروزان می دارند،
به اندیشیدن خطر مکن
روزگار غریبی ست نازنین
آنکه بر در ... دیدن ادامه ›› میکوبد شباهنگام
به کشتن چراغ آمده است،
نور را در پستوی خانه نهان باید کرد،
آنک قصابان اند
بر گذر گاه ها مستقر
با کنده و ساتوری خون آلود
روزگار غریبی ست نازنین
و تبسم را بر لب ها جراحی می کنند و ترانه را بر دهان،
شوق را در پستوی خانه نهان باید کرد
کباب قناری
بر آتش سوسن و یاس،
روزگار غریبی ست نازنین
ابلیس پیروز مست سور عزای ما را بر سفره نشسته است
خدا را در پستوی خانه نهان باید کرد.

عشق رطوبت چندش انگیز پلشتی است
و آسمان سرپناهی است تا به خاک بنشینی
و بر سرنوشت خویش گریه ساز کنی
آه پیش از آنکه در اشک غرقه شوم چیزی بگوی...
هرچه باشد.
چشمه ها از تابوت می جوشند
و سوگواران ژولیده آبروی جهانند
عصمت به آینه نفروش
که فاجران نیازمندترانند
خامش منشین خدا را
پیش از آنکه در اشک غرقه شوم از عشق چیزی بگوی...

نازک آرای تن ساق گلی
که به جان اش کشتم
و به جان دادم اش آب،
ای دریغا به برم می شکند.

دست ها می سایم
تا دری بگشایم.
بر عبث می پایم
که به در کس آید.
در و دیوار به هم ریخته شان
بر سرم می شکند...

نفس زنان به سوی نفس،
در فریادی پر از سکوت صدایش می زنم،
افسوس که صدایم به گوشش آشنا نیست؛
در نفسی که هر چه هست از اوست
دنیایم را به شیرینی چنان مبدل خواهد ساخت
که گویی تابوت مرگم را به دست خود خواهم ساخت!!!

در من شک لانه کرده بود،
دست های تو چون چشمه ای به سوی من جاری شد
و من تازه شدم، یقین کردم،
یقین را چون عروسکی در آغوش گرفتم
و در گهواره سال های نخستین به خواب رفتم؛
در دامانت که گهواره رؤیاهایم بود
و لبخند آن زمانی به لب هایم برگشت...

به یاد "جمشید دانایی فر"
...
وارطان سخن نگفت؛
سرافراز، دندان خشم بر جگر خسته بست و رفت...
وارطان سخن بگو
مرغ سکوت، جوجه مرگی فجیع را در آشیان به بیضه نشسته‌ست
وارطان سخن نگفت؛ چو خورشید
از تیرگی درآمد و در خون نشست و رفت...
وارطان سخن نگفت
وارطان ستاره بود
یک دم در این ظلام درخشید و جست و رفت...
وارطان سخن نگفت
وارطان بنفشه بود، گل داد و مژده داد:
«زمستان شکست» و رفت...