"پرده پندار"

پشت شیشه باد شبرو جار می زد
برف سیمین شاخه ها را بار میزد
پیش آتش
یار مهوش
نرم نرمک تار میزد
جنبش انگشتهای نازنینش
به چه دلکش
به چه موزون
نقشهای تار و گلگون
بر رخ دیوار میزد
موجهای سرخ می رفتند بالا روی پرده
بچه گربه جست ... دیدن ادامه ›› می زد سوی پرده
جامهای می تهی بودند از بزم شبانه
لیک لبریز از ترانه
توله ام با چشمهای تابناکش
من نمی دانم چها می دید در رخسار آتش
ابرهای سرخ و آبی
روزهای آفتابی
چون دل من
پنجه نرم نگار خوشگل من
بسته میشد باز میشد
جان من لرزنده از ماهور و شهناز می شد
چشمهایم می شدند از گرمی پندار سنگین
پلکها از خواب خوش می امدند آهسته پایین
با پر موزیک جان می رفت بیرون
در بهشتی پاک و موزون
ای زمین ! بدرود تو
ای زمین ! بدرود تو
سوی یک زیبایی نو
سوی پرتو
دور از تاریکی شب
دور از نیرنگ هستی
رنج پستی
تیره روزی
کشمکش دیوانگی بی خانمانی خانه سوزی
دارد این جا آشیانه
آرزوی پاک و مغز کودکانه
آرزوی خون و نیروی جوانی
دارد اینجا زندگانی
دور از هم چشمی شیطان و یزدان
دور از آزادی و دیوار زندان
دور دور از درد پنهان
دور ؟ گفتم دور ؟ گفتم سوی خوشبختی پریدم ؟
پس چرا نا گه صدای توله خود را شنیدم
چشمها را باز کردم آه دیدم
یار رفته
تار رفته
آن همه آهنگ خوش از پرده پندار رفته
بر درخت آرزوی کهنه من خورده تیشه
نو نهال آرزوی تازه ام شل شد ز ریشه
پشت شیشه
باز برف سیم پیکر شاخه ها را بار می زد
باز باد مست خود را بر در و دیوار می زد
در رگ من نبض حسرت تار می زد "

" گلچین گیلانی "

سال نوی همه دوستان دیواری پر از شادی باد.

وقتی که
در کوچه های نمور غم زده راه می رفتم
به یاد مادرم افتادم
که بارها می گفت:
"مرا (آرزو) صدا بزنید"
و روی گور من بنویسید:
"(آرزو) مرده است"
و من
درون کوچه های نمور "سرتپه"
در اندیشه این بودم
که سنگ تراش پیر محله
در ازای نوشتن (آرزو مرده ... دیدن ادامه ›› است)
چقدر می گیرد.

*****
آن شب
شب مرگ آسمان و زمین بود
و فردایش
همه اهل محل می گفتند:
"سگ ها را کشتند
و ما آسوده شدیم"
و من آنجا بودم
و می دیدم
که سگ های ستمدیده ی ولگرد
با شتاب
گوشت های سم آلودی را
که سپوران به آنها می دادند
می خوردند
و آن ها هم با کیف
چشم دوخته بودند به جان کندنشان
و من آنجا بودم
و می دیدم
که در روز سوگ هم حتی
سگ ها را کشتند
و می دیدم
که چگونه سپوران
خندان به هم می نگریستند
و چه با کیف یه هم می گفتند:
"همه شان توپیدند"
و من می اندیشیدم ایشان
چگونه واژه ی (مردن) را نیز
از آن ها دریغ می کنند
و می دیدم
وقتی که سگ ها جان می کندند
چگونه با لذت
دود چپق های خویش را
در هوا می پراکندند
و یا با مهربانی بسیار
سیگار اشنوی کاغذی
به هم تعارف می کردند.

(ف.ه)