سیامک صفری بازیگر سینما، تیاتر و تلویزیون

سودولوس و پمپ شناور؛ دو اجرای از دست رفته…
سیامک صفری اخیرا این دو نمایش رو همزمان روی صحنه ی سپند برد.
هر دو نمایش رو دیدم و قصد داشتم هر دو رو دوباره هم ببینم. سودولوس رو به خاطر شدت لذت و شعفی که تجربه کرده بودم و پمپ شناور رو چون بار اول اجرا کمی از ریتم خارج بود و نمیخواستم یه نمایش خوب رو به خاطر یه اجرای بد قضاوت کنم.
راجع به سودولوس که قبلا نوشتم اما پمپ شناور نمایشی ابزورد بود با طراحی شگفت انگیز صحنه، بازی ها، دیالوگ ها و فضای استثنایی ابزوردی که توش موج میزد. و البته خلاقیتی که آقای صفری در تلفیق و خلق دو فضای ابزورد در کنار هم صرف کرده بودند و ارتباطی که بینشون بود. چیزی که هرگز در هیچ اثری در این ژانر ندیده بودم. دو دنیای ابزورد مجزا که گه گاه به هم مرتبط میشوند و برای یکدیگر قابل درک و تحمل نیستند! دستمریزاد… شاید روزی عمیق تر راجع بهش بنویسم.
اما افسوس و صد افسوس که هر دو اجرا از دست رفت… پمپ شناور رو که دوباره دیدم، اجرایی بسیار ضعیف بود و سودولوس رو هم خبر دارم که سرنوشت مشابهی داشت. دو اجرای از دست رفته.
به چشم من عدم اقبال تماشاچی از نمایشها، شالوده ی دو تیم رو فرو ریخته بود و از جایی به بعد فقط روی صحنه بودند تا وظیفه شون رو با حداقل کیفیت ... دیدن ادامه ›› انجام بدن تا تموم شه بره پی کارش… حیف از این دو نمایش که هر کدوم در ژانر خودش ارزشمند و استاندارد بود.
نمایش های زیادی اواسط اجراها با بی مخاطبی مواجه میشن اما با حفظ کیفیت اجرا و انسجام تیمیشون، حتی با چند تماشاچی، دوباره رونق میگیرن. و گاها تمدید هم میشن. نقطه ی مرکزی این اتفاق و این انسجام، کارگردان و گروه کارگردانیه که باید تیم رو سر پا نگه داره. اتفاقی که اینجا نیوفتاد.
از نظر من سیامک صفری نباید دو اجرای رو همزمان روی صحنه میبرد. شاید توان خودش رو دست بالا گرفته بود. توان بدنی، استحکام ذهنی، پرحوصلگی و کیفیت های دیگه ی لازمه ی یه کارگردان، یه رهبر، یه مدیر…
بازی های ایشون در می سی سی پی نشسته میمیرد، شکار روباه، دژاوو، مردی برای تمام فصول و خیلی های دیگه گواه بر هنرمندی ایشونه و قابل انکار نیست. حالا چی باعث شده چنین بی مبالات عمل کنن و سبقه و اعتبارشون رو اینجور به حراج بذارن، من اطلاعی ندارم.
کاش این نمایش های پربنیه تک به تک اجرا می رفت و با قوت و حداکثر توان، تماشاچیانی مثل من رو تا همیشه غرق لذت تماشا می کرد. به چشم من همه چیز حیف شد… دریغ…