حسین حیاتی فعال هنری

لذت بخش و جذاب.
خسته نباشید.

وقتی یه کار از ابتدا ریتم خودش و قواعد جهانش رو تعریف میکنه نباید انتظار یه کار ریتم بالا و طوفانی رو داشت؛ رابطه عاطفی بین کیوان و آذر از همون ابتدا با دیالوگهای قابل لمس تعریف میشه؛ با هر تماس یه وجه از این رابطه هویدا میشه.
دیالوگ های کار درخشان بود و برای تزریق زیرمتن ها فقط و فقط باید بازیگرهای کاربلد روی صحنه باشند؛ که خوشبختانه بودند؛ من به عنوان مخاطب لحظه هارو لمس میکردم.
شاید یه مقدار تکرار تماس نیمه اول کار اذیت کننده بود اما پایان بندی و اوج گیری اون برام لذت بخش بود.
آقای پیرزاده؛ خانم بیرامی و خانم فلاحی دستمریزاد.
تعلیق ابتدایی فوق الاده بود و چه لوکیشنی بهتراز پل هوایی!!!
شما فقط چند ثانیه به این جمله فکر کن:
شاید آدمایی که میبینیم قبلا مرده باشن!

خسته نباشید میگم خدمت عوامل کار.
خیلی اهل نظر دادن نیستم اما به توصیه یکی از دوستان نظر شخصیمو میگم.
بازیگران در کل انرژی قابل قبولی داشتن اما 2...3 شخصیت کاملا مونوتون بودن و این ندیدنیشون میکرد؛ به هر حال حضور مداوم در صحنه نیازمند طراحی بازی عمیق تری هست.
لزوم بک زدن هارو متوجه نشدم به نظرم تغییری در ساختار داستان نداشت هرچند حداقل میشد به جای تعویض مداوم دکور فکر دیگه ای میشد تا کمی زمان کمتری در بین صحنه ها بگیره .
به نظرم کارگردان از بازیگرانی که حضور کمتری داشتن استفاده مناسبی داشت و مثل روغن کاری چرخ دنده های کار بودن.
شخصیت خبرنگار حضور بیهوده ای داشت هرچند اگر واقعا از کار عکس گرفته باشه که حرکت باحالیه.
اجرای مکان خشکی مثل دادگاه به خودی خود کار سختیه اما میشد از اتمسفر استفاده های بهتری کرد.
متن از جایی به تکرار افتاد و بنده شخصا از نیمه ... دیدن ادامه ›› های کار منتظر پایان بندی بودم هرچند ریتم پایین تاثیر گذار بود؛ البته که یکی از مشکلات تئاتر ما عدم انسجام ریتم در شب های متفاوت اجراست.
پراکنده و زیاده گویی کردم .
در کل خسته نباشید میگم .
امیدوارم موفق باشید.