یلدا عباس زاده فعال هنری

یلدا عباس زاده هستم، از بازیگران گروه تولید تئاتر مربع.
در نمایش "ترین حرفه‌ای" من نقش‌ لبخند را بر عهده دارم، نمود عینی ذهن تئودور کیا، که هر وقت مسئله ای برای او خنده دار، احمقانه و سبک باشد من شروع به سخن گفتن میکنم. خاطرات و جک های عجیب و غریب تعریف میکنم که برای خودم بسیار خنده دار هستند. در ابتدا رویارویی‌ با این شخصیت چندان برایم ساده نبود. اما کم کم بسیار به آن علاقمند شدم و مرا به چالش کشید.
شخصیت لبخند در "ترین حرفه‌ای" شاید مخاطب را به یاد استندآپ کمدین ها بیندازد. نوعی از کمدی که در آن مخاطب بدون وجود دیوار چهارم و به صورت مستقیم با تماشاچیان صحبت می‌کند.
در این نوع از نمایش کمدی، کمدین با اجرای سریعی از داستان گویی، جوک، تقلید صدا و شوخی های کوتاه، به سرگرم کردن مخاطبین می‌پردازد. کمدین مشکلات و معضلات بسیار مهم و جدی را طوری بیان می‌کند که به لبخند تبدیل شوند. مثل من، لبخند، که وقتی معقوله ای "تئودور کیا" را به خنده وا میدارد، شروع به سخن گفتن میکنم.
تاریخچه استدآپ کمدی اگرچه از یونان شروع شده اما در انگلستان این سبک شکوفا می‌شود. تئاترهای محلی لندن و منچستر از اصلی‌ترین مکان‌هایی به شمار می‌آیند که در آنها در طی قرن هجدهم میلادی کمدی ایستاده اجرا می‌شده است. تاریخ مکتوب استندآپ کمدی در آمریکا نیز در طی قرن بیستم و در دهه سی بیشتر به ... دیدن ادامه ›› چشم می‌آید.
این سبک از کمدی انفرادی، بیشتر در استراحتگاه های منطقه کوه های کتسکیل نیویورک در دهه های ۱۹۳۰ و ۱۹۴۰ تقویت شد. این نوع نمایش در ایران، قبل از انقلاب ۱۳۵۷ توسط هنرمندان ایرانی در قالب جوک و تقلید صدا تجربه شد. در نهایت توسط منوچهر نوذری و علی تابش، به صورت حرفه ای برای اولین بار به اجرا در آمد.
شما اعضای محترم تیوال را به تماشای نمایش "ترین حرفه‌ای" دعوت میکنم.

من یلدا عباسزاده هستم؛ یکی از اعضای بازیگر گروه تولید تئاتر مربع و دانشجوی رشتهی نمایش عروسکی. نمایش فلورینا فلوسی را قبل از به اجرای عموم رفتن آن دیدم. با اینکه خود من به عنوان بازیگر در این اثر حضور ندارم، مطالعه ای در خصوص چگونگی ارتباط شخصیت های این اثر، با رویکرد تطبیقی این روابط در مسابقات سگ دوانی انجام دادم که به نظرم در فهم دقیق موضوع نمایش، سودمند است.
فلورینا فلوسی و مسابقات سگ دوانی
مسابقات سگ دوانی، از آن دسته مسابقاتی است که نقش مهمی در پر کردن اوقات فراغت مردم بازی میکند؛ به خصوص افراد علاقمند به شرط بندی. با اینکه زادگاه این مسابقه به آمریکا برمیگردد، اما امروزه کشورهایی مثل انگلستان و کشور های عربی از برگزارکنندگان اصلی این مسابقات هستند. به طوری که امروزه انگلستان به تنهایی، هشتاد و هفت پیست سگ دوانی راه اندازی کرده است. مسابقات سگ دوانی مثل هر رویداد شرط بندی دیگر، سود کلانی را برای مردم به وجود می آورد. شرکت کننده ها میتوانند در قسمتی از این مراسم، سگ های مسابقه ای خود را به فروش برسانند. اما سگ ها باید از نظر سلامت، چابکی، قد و وزن مورد معاینهی پزشک قرار بگیرند و البته رکورد سگ ها در قیمت گذاری آن ها اهمیت ویژه ای دارد. اکثریت کسانی که میخواهند از طریق این سگ ها به ثروت برسند، تمرین های سختی را روی این سگ ها انجام میدهند. اما چه کسی در این فرآیند، بیشتر سود میکند؟ به خصوص اگر منظورمان صرفا سود مادی باشد؟
برای چند لحظه هم که شده، خودتان را جای تک تک افرادی که در فرآیند مسابقه نقش دارند بگذارید. برای راحت شدن کار، ارکان اصلی مسابقه را در نظر بگیرید؛ شرط بند، صاحب سگ و صاحب پیست. کدام یک همواره بدون ذره ای تنش و نگرانی سود خود را به جیب میزند؟ شرط بند باید بسیار قهار و کاربلد باشد تا همیشه ... دیدن ادامه ›› حیوان منتخبش برنده بشود، در غیر این صورت قطعا ضرر خواهد کرد. وضعیت صاحب سگ هم که مشخص است؛ به اندازه تمام تلاشی که برای تربیت سگش میکند نتیجه میگیرد و این امر، با توجه به شرایط غیر قابل پیش بینی رقبا، نتیجهی قطعی برد را پیش رو نخواهد داشت. با این وجود، به نظر من همهی این موارد محدود به مکانمندی این مسابقه است. اگر پیست مخصوص مسابقه وجود نداشته باشد، تمامی این فعالیت ها بی معنا خواهد شد (و یا هیچ یک از این اتفاقات رخ نخواهد داد). شاید بگویید امروزه سایت های شرط بندی این مشکل را حل کردهاند، که خب از نظر من سایت شرط بندی همان کارکرد پیست را دارد و همان موارد دربارهی سایت شرط بندی هم صدق میکند.
پس دغدغهی مکان مندی این مسابقه برای شرکت کنندگان، از شرط بند گرفته تا صاحب سگ و تماشاچیان، امری است که ناخواسته صاحب پیست را مهم ترین رکن بر میشمارد. تا وقتی مکانی وجود نداشته باشد که مسابقه در آن اجرا بشود، نه شرط بند، نه صاحب سگ نمیتوانند به سودی برسند. دو رکن اصلی این مسابقه، همواره مجبورند پولی در ازای برگزاری به صاحب پیست بدهند. صاحب پیست کسی است که در نهایت از این رویداد سود میکند. چون هیچ چیز احتمالی، روند سود کردن او در طی مسابقه را سست نمیکند. برای او مهم نیست که چند سگ توی این مسابقه آسیب ببینند یا چند شرط بند ممکن است ضرر کنند. او از ابتدا قوانین خودش را وضع کرده و افراد شرکت کننده، نخست با پذیرفتن قوانین و بعد با پرداخت پول قادر به بودن در مکان مورد نظر و شرکت در مسابقه هستند.
در این نوع از ارتباطات، همیشه نفر سوم است که سود میکند. زیرا او خودش را خوب شناخته، ویژگی هایش را پذیرفته و آن ویژگی های درونی را آمادهی استفاده کردن کرده است. من این قانون ثابت و همیشگی را در مسابقهی سگ دوانی بررسی کردم، که در نمایش فلوسی هم وجود دارد. فلوسی اثری گروتسک است که نظامی کارگاهی دارد. این مقاله معرفی اثر نیست. نگاه و دیدگاه تطبیقی من است. نگاهی مختصر بر چگونگی روابطی که سود نهایی، در جدال بین شخص اول و دوم، به شخص سوم میرسد.