دوست داشتم ... مثل همه کارهای مرحوم اکبر رادی و جناب هادی مرزبان ...
گوشه هایی زیبا و بدیع از خرده فرهنگهای ایرانی ...
این که چگونه ایرانی ها در یک جهنم درون ساخته خود زندگی می کنند و هر کدام از شخصیتها یک کاراکتر از افراد مختلف ایرانی ...
درود بر روان اکبر رادی که چنین کارهای ارزنده ای را برای تئاتر ایران به جا گذاشت و درود بر علی نصیریان گرامی و خانم فرزانه کابلی عزیز که چنین بازی به یادماندنی بر جا گذاشتند . طراحی صحنه و بازی ها همه خوب و عالی بود .
...........
تنها ایراد کار به سالن نمایش بر می گشت .. سالن پر بود از آدمهای غیر تئاتری که با بچه آمده بودند . صدای گریه و جیغ و داد بچه از هر طرف می آمد و یکی دو نفر هم نبود که به آنها تذکر بدی ... و همچنین صدای هم همه ... در ضمن یک توصیه به همه .. بالکن های تئاتر شهر به خصوص ردیف های کناری اصلا جای مناسبی برای دیدن تئاتر نیست ...کنسرت شاید .. اما تئاتر هرگز ...